บทที่ 414

เมื่อฉันตื่นขึ้นมาตอนเช้าตรู่ ท้องฟ้าข้างนอกแทบจะไม่มีแสงสว่างอยู่แล้ว แสงแดดส่องลอดผ่านภูเขาที่อยู่ห่างไกลจากชายแดน พระอาทิตย์คงจะขึ้นในไม่ช้านี้ ฉันมองลงและพบว่าแซคคารี่ยังคงหลับอยู่ คิ้วของเขาขมวดเล็กน้อยราวกับกำลังแสดงความเศร้าที่ซ่อนอยู่ ฉันเอื้อมมือไปคลายคิ้วของเขาให้ บางทีเขาอาจรู้ว่าเป็นฉันที่อยู่ข้างเขา ดังนั้นเขาจึงหลับด้วยความระแวดระวังอย่างผ่อนคลาย ปกติเขาคงจะลืมตาขึ้นแล้ว! ฉันลงไปสวมเสื้อผ้าก่อนจะเปิดประตูกระท่อม และเดินออกไปด้านนอก ดอกดารารัตน์กำลังแกว่งไกวตามสายลมอ่อนๆ ฉันนั่งลงไปกับพื้นและลูบกลีบดอกไม้ด้วยนิ้วโป้งของฉันพร้อมพึมพำกับตัวเอง “สวยจัง” เสียงนกร้องจิ๊บ ๆ ตลอดเช้าตรู่ ฉันลุกขึ้นตามเสียงและเห็นนกกระจอกสองสามตัวกำลังตีปีกของมันอยู่ในป่า หลังจากนั้นซักพักก็มีอีกาตัวใหญ่บินลงมาเกาะบนกิ่งไม้ ฉันยิ้มและพึมพำ “นกที่ตื่นเช้าย่อมจับหนอนได้แน่นอน” ฉันยืดเส้นยืดสายอย่างเกียจคร้านและรู้สึกต้องการที่จะกลับไปที่กระท่อมน้อย จากนั้น ฉันก็บังเอิญสังเกตเห็นแผ่นศิลาฟินเก่าที่ตั้งอยู่บนสนามหญ้าใกล้ ๆ ฉันจึงเดินเข้าไปดูด้วยความอยากรู้และเห็นว่าบนศิลามีคำแกะสลักไว้มากมาย ตรงด