บทที่ 409

ครั้งแรกที่เราเจอกัน ฉันเคยคิดว่าเขาคงไม่มีที่ไปในเมืองอู๋หรอก เลยชวนอีกฝ่ายมานอนค้างที่บ้านตัวเอง และตอนนั้นทำไมเขาถึงไม่ยอมบอกว่าตัวเองก็มีที่พักส่วนตัวล่ะ? หรือตอนนั้นเขาเริ่มคิดเกินเลยกับฉันแล้ว?! หญิงสาวนั่งคิดคิ้วพันกัน ก่อนเอ่ยถาม “แซคคารี่ชอบอะไรเป็นพิเศษไหม?” “อาจจะเป็นดอกไลเซนทรัสมั้งครับ?” ลีโอเองก็ไม่แน่ใจ “ถ้างั้น คุณชิคของนายเคยรับช่อดอกกุหลาบจากผู้หญิงคนไหนบ้างหรือเปล่า?” ลีโอตอบเสียงเรียบ “ไม่เคยครับ” “ลีโอ ถ้าขับผ่านร้านขายดอกไม้ ช่วยเตือนฉันด้วยนะ!” เมื่อเช้าที่ผ่านมา มาร์ตี้ได้พูดคุยเกี่ยวกับการวางแผนรับมือตระกูลฌองในห้องทำงานของแซคคารี่ และหลังจากนั้นก็มีเบอร์แปลกโทรเข้ามา ปกติแล้วชายหนุ่มจะไม่รับสายแปลกแบบนี้ ทว่าเลขรหัสปลายทางจากเมืองอู๋ของเบอร์ที่โทรเข้านั้นเริ่มทำให้เขาลังเล เมืองอู๋ เมืองที่แคโรไลน์เกิดและเติบโตมา เขาจึงมักจะใส่ใจรายละเอียดของเธอกับเมือง ๆ นี้ ห้านาทีเศษของการลังเลจบลง เมื่อนิ้วเรียวขาวกดรับสาย เสียงทุ้มเอ่ยถาม “คุณคือ?” “แซคคารี่ ฉันเป็นแม่ของแคโรไลน์” ซึ่งคนหัวไวอย่างแซคคารี่ย่อมเข้าใจจุดประสงค์ของการโทรครั้งนี้ของผู้ใหญ่อีกด้าน