บทที่ 394

“ฉันไม่ได้อ้อนวอนนายซักหน่อย” “ถ้าไม่ใช่ฉัน แล้วใคร?” เจ้าตัวเงียบไปนิด พลันเอ่ยต่อ “สามีเธอเหรอ?” แคโรรีบปฏิเสธ “ฉันไม่มีสามี” “แซคคารี่ไง ไม่ใช่เหรอ?” “เรายังไม่ได้แต่งงานกันเลยด้วยซ้ำ” ฉันตอบ ใบหน้าที่หล่อปนน่ารักของฌอนคือสิ่งเดียวที่ฉันเห็นภายใต้ท้องฟ้าอันมืดมิด ร่างเล็กเผลอจ้องอีกฝ่ายจนลืมหายใจ ก่อนสติจะกลับเข้ามาอีกครั้งแล้วรีบหันหน้าหนีไปอีกทาง อีกฝ่ายหัวเราะเบา ๆ พร้อมส่งยิ้มละมุนมาให้กัน “งั้นแปลว่าฉันก็ยังมีโอกาสใช่มั้ย?” “นายไม่ได้ชอบฉันด้วยซ้ำ เลิกเพ้อเจ้อได้แล้ว” ทว่าอีกฝ่ายกลับถามต่อ “งั้นแปลว่า ถ้าฉันชอบเธอ เธอจะให้โอกาสฉันใช่หรือเปล่า?” หญิงสาวถึงกับกุมขมับกับความคิดของอีกคน “ฉันหมายถึง นายไม่ได้สนใจฉันในเชิงนั้นตั้งแต่แรกแล้ว เพราะงั้นก็อย่าพูดอะไรที่มันทำให้บรรยากาศระหว่างเราแย่ลงเลย และนอกจากนี้ มันก็ไม่มีประโยชน์หรอก ถึงแม้นายจะชอบฉันจริง ๆ ฉันก็ไม่มีวันชอบนายในเชิงนั้นหรอกนะ” ร่างสูงแสยะยิ้มพร้อมเหน็บเบา ๆ “ดูสิ มีคนมั่นหน้าแล้วหนึ่ง” ร่างเล็กถอนหายใจ แคโรไม่เคยคิดเลยว่าการพูดคุยระหว่างเราตั้งแต่จุดเริ่มต้นจนถึงตอนนี้จะใกล้เคียงกับคำว่าจีบเลยสักนิด หรือ