บทที่ 382

ร่างกายที่ยังรวบรวมสติได้ไม่เต็มร้อย ถูกอ้อมแขนหนารวบเข้าไปกอด จนต้องยกมือกอดเอวของอีกฝ่ายไว้ แซคคารี่ขับรถพาเรากลับมาที่อพาร์ตเมนต์ หัวใจที่เคยแตกสลายกลับมาเต้นแรงอีกครั้ง ความรู้สึกมากมายที่เกิดขึ้นในเวลาอันรวดเร็วทำให้สติไม่อยู่กับตัว แทบเรียกได้ว่าตอนนี้ฉันกำลังล่องลอยเป็นวิญญาณเดินเข้าออกห้องตัวเองก็ว่าได้ ร่างสูงหันหน้ามองวิวด้านนอกหน้าต่างพร้อมรับโทรศัพท์ แคโรจึงแอบเดินไปเปิดประตูอพาร์ตเมนต์เบา ๆ เพื่อหนีออกไปจากสถานการณ์กระอักกระอ่วนใจตอนนี้ ทว่าอีกคนกลับหูดีกว่าที่คิด ร่างสูงหันมาขมวดคิ้วไม่สบอารมณ์ เสียงเข้มเอ่ยถาม “นั่นเธอจะไปไหน?” บรรยากาศเย็นเยือกที่แผ่ออกมาเริ่มทำให้ฉันกลัว อย่างกับครั้งแรกที่เราเจอกัน วันที่ฉันนึกว่าเขาจะเข้ามาทำร้ายตรงหน้าเกสเฮ้าส์ ร่างบางพึมพำ “ไปหายารา” “เธอไปที่เมืองอู๋ตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว” “อ๋อ งั้น ฉันจะไปหาเธอที่เมืองอู๋” แซคคารี่โยนโทรศัพท์ไปอีกทาง พร้อมก้าวเท้าเข้ามาใกล้เรื่อย ๆ เขาถอนหายใจหนัก “เธอจะเมินฉันอีกนานไหม?” ร่างเล็กหลบตาทันควัน เขาปลายตามองอยู่พัก และเอ่ยปากเชิงบอกสั่งไปในตัว “ที่เมืองอู๋ฝนกำลังตก ไปเปลี่ยนชุดให้เรียบร้อ