บทที่ 369

“อย่ากังวลไปเลยค่ะแม่” สีหน้าของแม่ดูแย่มาก ฉันจึงหันไปบอกพ่อแทน “พ่อคะ พาแม่กลับบ้านเถอะ เดี๋ยวคลอดแล้วหนูจะไปหา” ร่างเล็กไม่อยากทำตัวห่างเหิน ทว่าที่สำคัญที่สุดคือ ฉันไม่สามารถทำอะไรดิกสันหรือต่อว่าเขาได้ หากพวกท่านยังอยู่ที่นี่ ฉันกลัวว่าเขาอยู่ดี ๆ เขาจะคลั่งขึ้นมา! อาการป่วยของเขายังไม่หายดี และได้แต่สงสัยว่าการเข้ารับการรักษาที่อเมริกาจะช่วยเขาได้มากน้อยเพียงใด ฉันอดทนมานานกว่าจะมาถึงจุดนี้ได้ และไม่สามารถอดทนต่อสิ่งผิดพลาดหรืออันตรายที่อาจจะเกิดได้อีก! คุณพ่อยอมทำตามคำขอ ทว่าก่อนเดินออกไปพร้อมแม่ ท่านก็เอ่ยย้ำอีกครั้ง “ทุกการตัดสินใจนั้นเป็นของลูก และเราเชื่อว่าลูกมีเหตุผลที่ให้เรากลับไป อย่าลืมโทรหาเราหลังจากนี้ด้วยนะ” ริมฝีปากบางฝืนยิ้ม “ขอบคุณนะคะ พ่อ” เมื่อพวกท่านกลับไป ร่างเล็กก็ตะโกนเรียกลีโอทันที “จากนี้อีกสองอาทิตย์ ห้ามให้ใครเข้ามาเยี่ยมฉันเด็ดขาด” “รับทราบครับ” ผ่านมาสองวัน ร่างกายของฉันก็แย่ลง เหล่าสูตินรีแพทย์และพยาบาลต่างพากันวิ่งวุ่น เตรียมเครื่องมือพร้อมเอาฉันลงเตียงผ่าตัด ความรู้ในตอนนี้ทั้งกลัดกลุ้มและเหน็ดเหนื่อย เล็บจิกลงที่เสื้อของคุณหมอ ก่อนขอร