บทที่ 346

น้ำเสียงของฉันเต็มไปด้วยความรำคาญ ดิกสันสังเกตเห็นความโกรธของฉัน “ทำไมล่ะ? คุณไม่อยากรับสายผมอีกต่อไปแล้วใช่ไหม?” เขาถามอย่างเย็นชา ฉันตะโกนใส่เขา “นายคิดว่าฉันอยากคุยกับนายไหม?” ความรู้สึกที่เหลืออยู่ระหว่างเราถูกทำให้หมดไปภายในช่วงเวลาเหล่านี้ ฉันเกลียดเขามาก ฉันอยากให้เขาหายไปจากชีวิตฉันจริง ๆ “แคโรไลน์” จู่ ๆ เขาก็ตะโกนเรียกชื่อฉันด้วยเสียงแหลม เขาปล่อยโฮออกมา “เป็นเรื่องจริงที่ผมทำผิดต่อคุณมาก่อน แต่ผมพยายามอย่างเต็มที่เพื่อชดเชยให้คุณ! จนถึงวันนี้ ผมก็ยังไม่เข้าใจ ทำไมตอนนั้นคุณถึงยกโทษให้ผมและยังคงรักผมต่อไป ในเมื่อตอนนั้นผมทำร้ายคุณมากมาย! แต่ทำไมตอนนี้คุณถึงทิ้งผมไปแทนในเมื่อผมยอมทำตามเงื่อนไขของควินซี่เพียงเพื่อช่วยคุณ” ฉันคิดไตร่ตรองกับคำถามเดิมหลายครั้งก่อนหน้านี้ มันไม่มีเหตุผลใดเป็นพิเศษ จริง ๆ แล้ว ฉันเคยรักเขาอย่างสุดซึ้ง ทว่าหลังจากถูกทำร้ายซ้ำแล้วซ้ำอีก ฉันก็กลัวและขี้ขลาดมาก ยิ่งไปกว่านั้น ในคืนนั้นของปีที่แล้ว ซึ่งเป็นวันส่งท้ายปีเก่าของเมืองจีน มันยังเป็นวันแต่งงานของดิกสันกับเกวนด้วย คืนนั้นฉันนอนอยู่บนเตียงคนเดียว หัวใจฉันมึนงงขณะที่กำลังรอวันตายเพียงลำพั