บทที่ 296
ตอนนี้แซคคารี่ไปอาบน้ำ
หลังจากนั้นไม่นาน เขาก็ปรากฏตัวขึ้นข้างเตียงในชุดนอนของเขา เขาจับมือฉันและจ้องไปที่บาดแผลที่ข้อมือของฉันด้วยสายตาที่ลึกซึ้งของเขา
“ก่อนหน้านี้เจ็บมากไหม?” เขาถาม
ฉันตอบอย่างตรงไปตรงมา
“มันเจ็บปวดแค่เล็กน้อย หลังจากนั้นฉันลืมไปว่าฉันมีแผลและเผลอปัดมือไปโดนข้างเตียง มันเจ็บปวดมาก และฉันเกือบจะร้องไห้”
ฉันไม่เคยซ่อนความเปราะบางของตัวเองเมื่ออยู่ต่อหน้าแซคคารี่
ฉันมองเขาอย่างเศร้า ๆ และจ้องมองไปที่เขา แต่จู่ ๆ เขาก็ยิ้มและเอามือมาเคาะจมูกฉันเบา ๆ
“เงอะงะจังเลย เธอรู้ว่าเธอเจ็บแต่ก็ยังประมาท แล้วซุ่มซ่ามอีกนะ”
เสียงที่นุ่มนวลของเขาเปล่งคำพูดเหล่านั้นออกมาอย่างนุ่มนวล ฉันมองเขาด้วยสายตาที่น่าสงสารขณะที่เขานั่งลงบนเตียง ฉันวางหัวลงบนขาของเขาแล้วถามว่า “คุณเหนื่อยไหม?”
เขาจ้องมองมาที่ฉัน
“ไม่เหนื่อย” เขาตอบ
ไม่มีความเศร้าที่แฝงอยู่ในดวงตาของแซคคารี่ การจ้องมองของเขาเหมือนสระน้ำลึกที่เงียบ เขามักจะทำตัวแบบนั้น ไม่ว่าเขาจะเจออะไร เขาก็จะสงบและมั่นคง
ฉันดึงแขนเสื้อของเขาเบา ๆ และอยากจะพูดอะไรปลอบโยน แต่ฉันหาคำพูดจะพูดออกมาไม่ได้
ฉันโอบแขนรอบคอของแซคคารี่ และเอา
Locked chapters
Download the Webfic App to unlock even more exciting content
Turn on the phone camera to scan directly, or copy the link and open it in your mobile browser
Click to copy link