บทที่ 253

พออ่านข้อความของเขาแล้ว ฉันก็เศร้าขึ้นมานิด ๆ ตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ ที่แอนดรูผู้ยิ่งใกล้กลายเป็นไอ้หมาขี้แพ้แบบนี้? แต่ว่า มันก็เป็นผลจากกระทำของเขาเองล้วน ๆ ฉันไม่ใช่เอเลน ฉะนั้นจะให้ยกโทษแทนกันมันก็ไม่ใช่ แต่แอนดรูคือครอบครัวของฉัน ในใจลึก ๆ ถึงยังคอยหวังให้พวกเขาคืนดีกัน ขณะที่กำลังคิดถึงเรื่องของสองคนนั้น แอนดรูก็ส่งข้อความกลับมา แอนดรู: “ที่ฉันบอกเธอ ก็เพราะหวังว่าเธอจะช่วยฉันได้...” นิ้วเรียวรีบพิมพ์ตอบทันที แคโรไลน์: “ขอโทษนะแอนดรู ฉันก็ไม่รู้ว่าเธออยู่ที่ไหน เธอไม่ได้ติดต่อหาฉันเลย แต่เธอเป็นถึงประธานบริษัทของตระกูลสโตน ถ้าเธอไม่อยากเห็นหน้านายจริง ๆ เธอคงทำมากกว่านี้อีก!” แอนดรู: “ฉันรู้” อีกฝ่ายตอบกลับมาแค่นั้น แคโรนิ่งไปอย่างใช้ความคิด ก่อนจะพิมพ์ส่ง แคโรไลน์: “แล้วเด็กอยู่ที่ไหน?” แอนดรู: “เธอพาลูกไปด้วย” มือเรียวโยนโทรศัพท์ไปอีกทางอย่างจนปัญญา เธอไม่รู้จะตอบญาติชายคนนี้อย่างไรดี หลังจากนั้นต่อให้ล้มตัวนอนต่อยังไงก็นอนไม่หลับ แค่หลับตา ความคิดมากมายก็แล่นเข้ามาในหัวไม่หยุด แซคคารี่หันกลับมากอดฉันไว้ “หืมมม? นอนไม่หลับเหรอ?” เสียงแหบพร่าบ่งบอกว่าอีกฝ่ายพึ่ง