บทที่ 182

ท้องฟ้าวันนี้มีแต่เมฆดำอึมครึม ก้อนสีเข้มที่ลอยละล่องพวกนั้นเปรียบเสมือนความรู้แย่ ๆ ของฉันที่ลอยวนไปมาในใจตอนนี้ แลนซ์เป็นผู้ชายเจ้าแผนการ หลังจากที่ถามออกมาแบบนั้น มือหนาก็กุมมือฉันไว้พร้อมเอ่ยดัก “ไม่ต้องรีบตอบ ผมไม่ได้เร่งคุณ” แม้ฉันจะอยากตัดความรู้สึกนี้ แต่อีกฝ่ายก็ยังตะล่อมด้วยการยื้อเวลา สมองพยายามสั่งให้ดึงมือกลับมา ทว่าใจกลับไม่อยากเผชิญหน้าความเจ็บปวดนี้คนเดียว ฉันต้องการที่ยึดเหนี่ยว แลนซ์จูงมือฉันเดินไปยังโรงละครที่อยู่ใกล้ ๆ มีป้ายแขวนไว้ว่าปิดทำการ และไม่มีใครอยู่บริเวณซักคน เราสองคนเดินเข้าไปด้านใน บนเวทีกว้างมีเปียโนยี่ห้อสไตน์เวย์ตัวสวยหลังใหญ่ตั้งอยู่ มือหนากระชับแน่นพลางดึงฉันขึ้นไปบนเวที แลนซ์กดหัวไหล่เชิงบังคับให้ฉันนั่งลงตรงเก้าอี้เปียโน ก่อนจะนั่งลงขนาบข้าง เขาถามเชิงชวน “เล่นเปียโนด้วยกันไหม?” ร่างบางพยักหน้า “ลองดูก็ไม่เสียหาย” “เด็กน้อย เรายังไม่เคยเล่นเปียโนคู่กันเลยนะ” การโพล่งออกมาตรง ๆ ของเขาทำให้ฉันหันไปมองใบหน้าหล่อนั่น พลางขมวดคิ้วนิด ๆ อย่างลังเล “ฉันจะลองเล่นตามคุณดูแล้วกัน” นิ้วยาวกดโน้ตตัวแรกและฉันไล่จังหวะตาม แลนซ์เลือกเพลงที่มีทำนองสนุ