บทที่ 145

ฉันรับสายและเอาโทรศัพท์แนบหู ถามว่า “มีอะไรเหรอ?” เวนดี้โกรธและตำหนิฉันทางโทรศัพท์ “แคโรไลน์ ทำไมคุณต้องบอกพ่อเกี่ยวกับความบาดหมางส่วนตัวของเรา? คุณก็ไม่ต่างจากเด็กที่ถูกรังแกข้างนอกและกลับบ้านไปฟ้องพ่อแม่ของพวกเขาใช่ไหม? คุณเด็กมาก คุณไม่สามารถที่จะสูญเสียและยอมรับความพ่ายแพ้ทำไปด้วยความโกรธนั้นเป็นความอัปยศอดสู” ฉันหัวเราะอย่างประชดประชันและเตือนเธอว่า “ตั้งแต่คุณมาหาฉันในนามของตระกูลเยล มันจะเป็นความแค้นส่วนตัวได้อย่างไร?” เวนดี้ตะโกนด้วยความโกรธ “เธอต้องไร้ยางอายขนาดไหน!” “เวนดี้ ชัยชนะที่แท้จริงไม่ได้อยู่ที่การชนะเหนือการโต้เถียงหรอกนะ แต่เป็นการเอาชนะคู่ต่อสู้โดยไม่แม้แต่จะต่อสู้! มองดูคุณสิ ยกเว้นไวน์แดงที่หกใส่ฉันคุณชนะอะไรอีกบ้าง? คุณหมดสิทธิ์ที่จะเป็นผู้รับผิดชอบระหว่างความร่วมมือของตระกูลชอว์และเยล ฉันเดาว่าคุณจะมีช่วงเวลาที่ยากลำบากในครอบครัวเยล เนื่องจาก เยลมีผู้ถือหุ้นรายอื่น คุณอาจเป็นทายาทของตระกูลเยล แต่คุณก็อดไม่ได้ที่จะถูกกดดัน โดยผู้ที่ต้องการลากคุณลงตอนนี้ คุณได้รับผลที่ตามมาจริง ๆ” บางทีคำพูดเหล่านั้นอาจกระทบจุดอ่อนของเวนดี้ เธอตะคอกเข้ามาด้วยความโกรธเกรี้ยวแ