บทที่ 94: ของขวัญสำหรับคนอื่น

เมื่อผู้สอบสวนมาถึง แอชลีย์ฉี่ในกางเกงของเธอแล้ว เมื่อเห็นเช่นนี้ พนักงานสอบสวนก็ดุเธอเสียงดัง “เป็นอะไรไป คุณจะบ้าเหรอ ถ้าคุณต้องการเข้าห้องน้ำทำไมไม่โทรหาผม  มันน่าอายจริงๆ!” “ฉัน... ฉันโทรหาคุณแล้ว แต่ไม่มีใครได้ยินฉันเลย” แอชลีย์พูดด้วยความอับอายและโกรธ “คุณจะร้องไห้ทำไม! หยุดได้แล้ว ถ้าคุณต้องการอะไรให้บอกผม ถ้าคุณออกจากที่นี่ มิฉะนั้นคุณจะอยู่ที่นี่!” ผู้สอบปากคำพูดกับแอชลีย์อย่างรุนแรง “เธออย่าคิดว่าจะโชคดีพอที่จะรอดจากสิ่งนี้ไปได้ เราทุกคนรู้ว่าคุณทำอะไรลงไป ดังนั้นคุณควรเริ่มพูดคุย มิฉะนั้นเราจะส่งคุณเข้าคุกพร้อมหลักฐานที่เรามีตอนนี้” ." แอชลีย์ไม่ตอบและเธอก็ร้องไห้ต่อไป เมื่อเห็นว่าเธอจะไม่พูดในเร็วๆ นี้ พนักงานสอบสวนก็เพิกเฉยและจากไป แอชลีย์นั่งอยู่ในห้องสอบสวนด้วยที่กางเกงเปียก แอชลีย์รู้สึกขยะแขยงและอึดอัดอย่างยิ่ง เมสันซึ่งอยู่ในห้องข้างๆ เธอ เริ่มตะโกนเมื่อเขาได้ยินแอชลีย์ร้องไห้ พนักงานสอบสวนเปิดประตูและถามว่า “คุณจะฉี่รดกางเกงด้วยหรือเปล่า” "อะไรนะ?" “ผู้ต้องสงสัยที่อยู่กับคุณ เธอฉี่รดกางเกง ผมหวังว่าคุณจะไม่เป็นแบบนั้นนะ! ช่างเป็นคู่ที่น่ารังเกียจจริงๆ” ใบหน้าของเมสัน