บทที่ 49: ผมเป็นของคุณ

วาเลเรียรออยู่ในโรงรับจำนำเกือบหนึ่งชั่วโมง พนักงานหลายคนหยิบแว่นขยายและส่องเครื่องประดับของเธอทีละชิ้นอย่างระมัดระวัง ในที่สุดพวกเขาก็เสร็จ "อัญมณีเหล่านี้เป็นของจริงทั้งหมด ผมจะรายงานเจ้านายของเราทันที คุณบราวน์ประเมินราคาไว้ที่เท่าไหร่ครับ?" แน่นอนร้อยล้านเหรียญ แต่วาเลเรียรู้ดีว่าอัญมณีนั้นไม่ได้มีค่ามากขนาดนั้น ตอนนี้เธอเรียนรู้ที่จะฉลาดแล้ว "คุณคิดว่าราคาสูงสุดที่สามารถเสนอได้เท่าไหร่คะ?" "ไปถามหัวแล้วแล้วจะเสนอราคาให้คุณ กรุณารอสักครู่นะครับ คุณบราวน์" ไม่ถึงสิบนาที พวกเขาตอบว่า "คุณบราวน์ หัวหน้าของเราบอกว่าเขาจะจ่ายเงินให้คุณ 100 ล้านดอลลาร์สำหรับอัญมณีของคุณ" "หนึ่งร้อยล้าน?" วาเลเรียตกตะลึง เธอสงสัยว่าเธอได้ยินผิด พนักงานพูดซ้ำอีกครั้ง วาเลเรียตกตะลึง "แต่ตอนที่ฉันซื้อเครื่องประดับพวกนี้ ฉันไม่ได้ใช้เงินมากขนาดนั้น โรงรับจำนำควรจะลดราคา?ไม่ใช่หรือ? จะสูงกว่าราคาเดิมมากขนาดนี้ได้ยังไง คุณคิดผิดหรือเปล่า?" "ไม่มีอะไรผิดปกติครับ" พนักงานตอบอย่างจริงจังว่า "ตอนนี้เครื่องประดับของคุณขึ้นราคาหลายชิ้นแล้ว" "ถึงอย่างนั้นก็เป็นไปไม่ได้ที่จะขึ้นไปมากขนาดนี้ คุณควรคำนวณใหม่อีกครั้ง อย่