บทที่ 225: หลักฐานที่หักล้างไม่ได้

ลูคัสเดินไปข้างหน้าเพื่อช่วยเพสลีย์" อย่ากังวลเลยครับ คุณยังไม่หายดีเลย กรุณานั่งก่อนครับ" จากนั้นเขาก็ช่วยพาไปเธอนั่งบนโซฟา เพราะเธออ่อนแอเกินกว่าจะเดินด้วยตัวเอง วาเลเรียยิ้มเยาะเย้ยการแสดงของเพสลีย์ "คุณแอนโธนี่ คุณน่าจะอยู่ที่โรงพยาบาลถ้าคุณยังป่วยอยู่ แล้วถ้าคุณแย่ลงระหว่างนั่งรถกลับซิดนีย์ล่ะ?" "คุณบราวน์ คุณต้องเหยียดหยามคุณแอนโธนี่มากขนาดนั้นเลยเหรอ? เธอไม่ได้ทําอะไรผิดกับคุณ" แดนย่าพูดขึ้นก่อนที่จะเพสลีย์จะพูด "หยุดนะ แดนย่า!" เพสลีย์ร้องออกมา จากนั้นเธอก็หันไปหาวาเลเรียfด้วยแววตาคล้ายกับกำลังขอโทษ "คุณบราวน์โปรดให้อภัยแดนย่าด้วย เธอไม่ได้หมายความอย่างนั้น ฉันขอโทษแทนเธอด้วย" "คุณจะไม่ถามว่าเกิดอะไรขึ้นก่อนที่คุณจะขอโทษแทนเธอเหรอ? ดูเหมือนว่าคุณรู้ในสิ่งที่เธอทําอยู่แล้ว"วาเลเรียเย้ยหยัย เพสลีย์ไออ่อนๆ "ไม่ค่ะ คุณบราวน์ ฉันขอโทษเพราะฉันล้มเหลวในการสอนมารยาทให้แก่เธอ" "คุณไม่รู้เหรอ? ถ้าอย่างนั้นฉันไม่รังเกียจที่จะบอกคุณตอนนี้" วาเลเรียไม่ให้อภัยกับคําขอโทษของเพสลีย์อย่างมาก วิลเลี่ยมขมวดคิ้วแบบนั้น แต่เขาไม่ได้พูดอะไรเลย เมื่อมองไปที่ใบหน้าของวิลเลียม ลูคัสพยายามทําให้ทุกอย่าง