บทที่ 116: ความอับอาย

อลิซาเบธเกลียดวาเลเรียและวิลเลียมถึงกระดูก แต่เธอก็ทำอะไรกับพวกเขาไม่ได้ เธอทำได้แค่ระบายความโกรธให้คนอื่นเท่านั้น แอชลีย์กลายเป็นคนถูกตำหนิโดยปริยาย อลิซาเบธเชื่อว่าเป็นแอชลีย์ที่สร้างหายนะ และยุยงให้เมสันทำการกระทำที่ประมาทเลินเล่อดังกล่าว ในที่สุดเธอก็ติดร่างแหเพราะพวกเขา แอชลีย์ตัวแสบ ไม่ต้องสงสัยเลยว่าเป็นสัญลักษณ์ของความโชคร้าย ดังนั้นอลิซาเบธจึงไม่สามารถเก็บเธอไว้เคียงข้างพวกเขาได้อีกต่อไป อลิซาเบธต้องทำให้แอชลีย์จากไปทันที เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ เธอสั่งเมสันอย่างกังวลว่า "หลาน เลิกกับแอชลีย์ทันที ไปหาเธอเดี๋ยวนี้ และกำจัดทารกในท้องของเธอ!" เมสันที่โกรธจัดเลยรีบโทรหาแอชลีย์ทันที "คุณอยู่ที่ไหน ผมมีเรื่องจะคุยกับคุณ" แอชลีย์ซ่อนตัวและทนทุกข์ทรมานที่บ้านของเธอมาสองวันแล้ว เธอแปลกใจที่ได้รับโทรศัพท์จากเมสันว่า "ฉันอยู่บ้าน มีอะไรหรือเปล่าเมสัน" “ผมมีเรื่องสำคัญจะบอกเธอ ออกมาเดี๋ยวนี้ เจอกันที่เดิมของเรา” สถานที่ที่เรียกกันว่าที่เดิมคือที่ที่พวกเขามีชู้กัน แอชลีย์เข้าใจคำพูดของเขาและเธอก็แต่งหน้าทันทีก่อนจะออกไปข้างนอก จูลี่กังวลว่าจะมีคนรู้จักและวิพากษ์วิจารณ์เธอในที่สาธารณะ ดังนั้นเ