บทที่ 674

แองเจลีนมองไปที่เซย์น โดยหวังว่าเขาจะพูดปลอบใจโจเซฟิน แต่เขาแค่มองก้มลงไปที่จานอาหารของเขา และไม่มีใครเห็นการแสดงออกบนใบหน้าของเขา แองเจลีนกล่าวต่อ “โจเซฟิน ถ้าเธอไม่กลับไปที่อสังหาริมทรัพย์ ทัวร์มาลีน เธอจะไปอยู่ที่ไหนได้อีก?” “ฉันจะไปเช่าห้องและหางานทำ” โจเซฟินตอบ ครั้งหนึ่ง เธอเป็นหญิงสาวผู้ไร้ความกังวลใด ๆ ของตระกูลอาเรส แต่ตอนนี้เธอกลับต้องใช้ชีวิตอย่างคนทั่วไป เป็นเรื่องที่น่าเศร้าอะไรขนาดนี้? “เฮ้อ ถ้าเธอมองหางาน เธอจะต้องเริ่มจากระดับตำแหน่งล่างสุดของขั้นบันไดในองค์กรเลยนะ ผู้บริหารระดับสูง ๆ เหล่านั้นเพียงพยายามที่จะควบคุมอำนาจคนของพวกเขาและชอบที่จะสั่งให้มือใหม่เป็นเหมือนทาส เธอต้องยอมเสิร์ฟกาแฟและชาให้พวกเขาและสั่งอาหารโดยไม่ได้รับคำขอบคุณด้วย” แองเจลีนคร่ำครวญ เจย์หันมามองแองเจลีนด้วยความสงสาร “แองเจลีน เธอเคยทำแบบนั้นมาก่อนใช่ไหม?” แน่นอนว่าแองเจลีนเคยทำงานแบบนั้นมาก่อน เมื่อย้อนกลับไปตอนนั้น เธอยังเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวมีลูกสองคน หาเลี้ยงชีพในต่างประเทศ ราวกับว่าโจเซฟินเริ่มมีความคิดเป็นผู้ใหญ่ภายในหนึ่งคืนและพูดว่า “พี่ชาย ไม่ต้องห่วงฉันหรอกนะ ฉันจะผ่านมันไปให้ได้แม