บทที่ 1

“เราหย่ากันเถอะ” ชายหนุ่มผู้สง่างามทว่าหยิ่งผยอง เขากำลังจ้องหญิงสาวร่างเล็กตรงหน้าด้วยสายตาที่ไร้ซึ่งความรู้สึก “ฉันจะจ่ายค่าเลี้ยงดูให้” เขากล่าวโดยไม่แยแส “ถ้าเธอต้องการเงิน งาน หรือหมอดีๆสำหรับแม่ของเธอ ฉันก็จะเตรียมไว้ให้เช่นกัน” โรสหมดหวังจะต่อสู้กับน้ำตาที่ล้นเอ่ออยู่ในดวงตาของเธอ ในตอนที่คู่หมั้นของเจย์ อาเรส หนีหายไปหนึ่งวันก่อนวันแต่งงานของทั้งสอง พวกเขาถูกบังคับให้หาเจ้าสาวชั่วคราวเพื่อดับความหิวโหยของเหล่าปาปารัซซี่และสื่อทั้งหลาย ชายหนุ่มเชื่อว่าเธอตอบตกลงเล่นตามบทก็เพื่อชื่อเสียง เพื่อที่จะกลายเป็น คุณนายอาเรส ยังไงก็ตาม ตัวหญิงสาว โรส เธอรู้ดีว่าที่เธอตกลงไปก็เพื่อเติมเต็มความรักตลอดสองชั่วชีวิตที่มีให้เขา เขาไม่รู้เลยสักนิดว่าเธอรักเขาแค่ไหน “ฉันไม่ได้แต่งงานกับคุณเพื่อเงิน” เธอกระซิบอย่างแผ่วเบา ความรักอันเข้มข้นของเธอก่อให้เกิดปมในใจ ลึกลงไปในแววตาที่สงบของชายหนุ่มเกิดประกายของความฉงน ถ้าคนแปลกหน้าสองคนแต่งงานกัน มันจะมีเหตุผลอะไรได้อีกนอกจากเรื่องเงิน? “ความอดทนของฉันกำลังจะหมดลง ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันจะนัดทนายมาพบเธอพรุ่งนี้ พร้อมกับใบหย่า” ชายหนุ่มจิบกาแฟเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะวางมันลงบนโต๊ะแล้วหันหลังเพื่อจะเดินขึ้นชั้นบนไป สายตาของโรสมองลงไปบนแก้วกาแฟ ใบหน้าอันหวาดกลัวค่อยๆแปรเปลี่ยนเป็นความดื้อดึงและความเสียใจ เมื่อสายลมพัดผ่าน ห่านย่อมทิ้งร่องรอย! เธอรักเขาหมดหัวใจถึงสองครั้ง เธอไม่มีทางยอมแพ้กับเขาง่ายๆแน่ ครึ่งชั่วโมงต่อมา ที่ชั้นบน “ที่รัก!” โรสกล่าวออกมาอย่างอ่อนโยน เธอยืนด้วยความเขินอายอยู่หน้าประตู เจย์ ผู้ซึ่งกำลังแก้ไขเอกสาร ถึงกับผงะเมื่อได้ยินคำว่า “ที่รัก” เขาพลันลุกขึ้นยืนโดยสัญชาตญาณ จ้องเขม็งไปที่โรส ตลอดหนึ่งปีของชีวิตแต่งงาน เขาสั่งห้ามเธอไม่ให้เรียกขานเขาในฐานะสามี ซึ่งเธอก็ทำตามกฏนั้นอย่างยินยอมเสมอมา เขาไม่คาดคิดว่าจู่ๆเธอจะมีความกล้าขึ้นมาในตอนที่พวกเขาใกล้จะหย่ากัน “มีอะไร?” “ฉันยอมรับการหย่า” เธอกล่าว “ฉันไม่ได้ต้องการบ้าน หรือเงินทอง สิ่งที่ฉันต้องการคือเด็ก” แม้ว่าเธอจะพูดออกมาอย่างนุ่มนวล แต่เจย์สัมผัสได้ถึงความเด็ดเดี่ยวในคำพูดของเธอ ดวงตาของเขาค่อยๆเบิกกว้างด้วยความประหลาดใจ ‘หืม? เธอกล้ามากขึ้นแฮะ’ เขาคิด “เธอกับฉัน? ไม่มีทางซะหรอก” เขาถ่มน้ำลาย มีความขยะแขยงอยู่ในน้ำเสียง โรสคำนวนเวลาที่ผ่านไปกับปริมาณยาที่เธอหยอดลงในกาแฟของเขา ‘ยากำลังจะออกฤทธิ์ในอีกไม่นาน ใช่ไหม?’ “ยังไงที่ผ่านมา เราก็เป็นสามีภรรยากัน” เธอกล่าว “ถ้าทุกอย่างกำลังจะจบลง ฉันรู้สึกว่าฉันสมควรได้บางอย่างออกไปด้วย!” สายตาของโรสกล้าแข็งขึ้น หลังของเธอยืดตรง ท่าทางที่เขินอายสลายหายไป แทนที่ด้วยความจริงจัง เจย์เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย “แหม แหม แหม ในที่สุดหางของจิ้งจอกน้อยก็โผล่ออกมาจากคราบลูกแกะจนได้” “โรส อย่ามาทำเป็นเล่นตัวกับฉัน ฉันมั่นใจว่าค่าเลี้ยงดูที่เธอจะได้รับจะทำให้เธอยิ่งกว่าพอใจ แต่ถ้าโลภมากเกินไป เธอจะไม่เหลืออะไร—” “เซอร์อาเรส ฉันบอกคุณไปแล้วว่ามันไม่ได้เกี่ยวกับเงิน” โรสเน้นย้ำอีกครั้ง เธอดูหนักแน่นกว่าทุกครั้งที่ผ่านมา ดวงตาจดจ้องไปที่เขา “แต่ฉันต้องการยืมบางสิ่งจากตัวของคุณ” “อะไรนะ?” เจย์ขมวดคิ้ว เขาเริ่มหมดความอดทน ในขณะนั้นเอง ร่างกายของเขาพลันร้อนขึ้นมาอย่างผิดปกติ “โรส เธอกล้าวางยาฉัน?” เจย์เข้าใจความต้องการของเธอในทันที ใบหน้าอันหล่อเหล่าบิดเบี้ยวไปมานับครั้งไม่ถ้วน ดังหิมะหนาที่ไม่เคยละลายมานับพันปี โรสยังคงดูสงบและเงียบ เธอไม่ได้ยอมรับหรือแม้แต่ปฏิเสธ จากนั้น เธอปาดริมฝีปากของเธอเบาๆ ก่อนจะค่อยๆถอดเสื้อผ้าออกจนในที่สุด เธอก็เปลือยอย่างสมบูรณ์ ด้วยความไม่รีบร้อน เธอค่อยๆเดินเข้าไปหาเขา แล้วซบลงบนร่างกายของชายหนุ่ม เจย์ต้องการจะขัดขืน ทว่าเขาไม่สามารถต่อต้านแรงกระตุ้นในร่างกายของตัวเอง เขาพบว่าตัวเขาเองได้โอบกอดหญิงสาวไว้ในอ้อมแขนไปแล้ว ปีศาจที่ถูกผนึกในร่างของชายหนุ่มได้โห่ร้องขึ้นเพื่อจะพาเขาออกจากหุบเหวอันมืดมิดไปสู่จุดสูงสุดของท้องนภา และแล้วทั้งคู่ก็แบ่งปันค่ำคืนแห่งฤดูใบไม้ผลิการกอดรัดด้วยกัน … เช้าตรู่วันต่อมา แสงจางๆจากดวงอาทิตย์ยามเช้าพาดผ่านม่านสีเบจอันโปร่งแสงก่อนจะตกกระทบลงบนพื้นหินอ่อน บนเตียง ชายหนุ่มเปิดดวงตาอันพร่ามัวของเขา ความหล่อเหลา ใบหน้าที่ราวกับถูกแกะสลักมาอย่างดีเปล่งประกายสเน่ห์อันงดงาม ความสัมพันธ์อันเร่าร้อนแต่ก็หนาวเหน็บกับโรสเมื่อคืนยังคงเต็มอยู่ในสมองของเขา เจย์ลุกขึ้นมานั่งอย่างรวดเร็ว เขากระชากผ้าห่มออก และพบรอยเลือดเล็กน้อยบนผ้าปูที่นอนขาวสะอาด มันดูเหมือนดอกบัวที่กำลังเบ่งบาน ความเย้ายวนและสวยงามอย่างเหลือเชื่อ ซึ่งกำลังเฉิดฉายอยู่เบื้องหน้าของเขา โทสะอันเย็นยะเยือกปรากฏบนใบหน้าของเขา บัดซบ นี่เขาถูกทำเหมือนเป็นของเล่น? ท่อนขาที่เรียวสวยงามได้สัดส่วนแตะลงบนพื้น เมื่อชายหนุ่มสวมชุดคลุม เขาก็ชนเข้ากับบางสิ่งจนมันตกลงบนพื้นอย่างไม่ได้ตั้งใจ เจย์ก้มลงหยิบมันขึ้นมา มันคือบัตรเดบิตและโน๊ตที่เขียนด้วยลายมือประณีต “เงินในบัตรเดบิตนี้ถือเป็นการจ่ายสำหรับเรื่องเมื่อคืน เราเสมอกันแล้ว! ลาก่อน!” ชายผู้หล่อเหลาที่มีท่าทางร้ายกาจอยู่แล้ว บัดนี้ยิ่งทวีความเกรี้ยวกราดมากขึ้นไปอีก “โรส!” เสียงอันโกรธเกรี้ยวของเขา ราวกับเสียงของเชลโลอันใสกังวาล มันตัดผ่านอากาศและสั่นสะเทือนทั้งตัวอาคารดั่งเปลวเพลิง นี่เธอคิดว่าร่างกายฉันมีไว้ขายรึไง? เธอกล้าดียังไงใช้เงินของฉันมาเหยียดหยามฉันเอง! นิ้วเรียวยาวราวกับหยกของเขาโค้งงอและกำลงบนมืออย่างแรง จนข้อมือของเขาเริ่มเปลี่ยนเป็นสีขาว “โรส เธอควรจะภาวนาไม่ให้ฉันจับเธอได้!” … ภายในบ้านเช่าที่เงียบสงบฝั่งทางใต้ของเมือง โรสนั่งอยู่บนโซฟาผ้าธรรมดาๆ กัดลงบนแอปเปิ้ลในมือของเธอ และจดจ้องไปที่หน้าจอโทรทัศน์ ผู้ดำเนินรายการกำลังถือรูปขาวดำของโรสและประกาศเรื่องสำคัญ: “ท่านหญิงโรส แห่งตระกูลอาเรส ได้หลบหนีออกจากบ้านเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ไม่มีรายงานการเผ้าระวังระบุว่าเธออยู่ที่ไหนในตอนนี้ และไม่มีบันทึกการเข้าพักในโรงแรมใดๆภายในเมือง หากใครมีข้อมูลใดๆเกี่ยวกับสถานที่ที่เธออยู่ โปรดแจ้งสายด่วนของรายการ ผู้แจ้งข้อมูลจะได้รับเงินหนึ่งล้านดอลลาร์เป็นรางวัล” โรสปาแกนแอปเปิ้ลใส่โทรpทัศน์ด้วยความโมโห “ฉันยังไม่ตาย” เธอกล่าวอย่างไม่พอใจ “นั่นมันหมายความว่ายังไง เจย์ อาเรส? ทำไมต้องใช้ภาพที่ระลึกขาวดำในการประกาศคนหาย?” จากนั้นหญิงสาวก็ระเบิดเสียงหัวเราะ “ถ้านายต้องการจะจับฉัน ไว้ลองใหม่โลกหน้าเถอะ!” โรสอุทานออกมาด้วยความมั่นใจ เธอลูบใบหน้าของเธอซึ่งแตกต่างจากในรูปที่ระลึกของเธอมาก ทุกอย่างที่เจย์รู้เกี่ยวกับเธอคือ โรสเป็นลูกสาวนอกสมรสของรอยอัน และเธอเติบโตในหมู่บ้านภูเขาธารสงบ ตลอดเวลาที่ผ่านมา เขามักจะเหยียดหยามเธอ และคิดว่าเธอเป็นสาวบ้านนอกที่โง่เขลาและหยาบกระด้าง ทว่า สิ่งที่เขาไม่รู้คือเธอใช้ชีวิตมาแล้วสองชีวิต ในชีวิตที่แล้วของเธอ เธอถูกเรียกในชื่อแองเจลีน นักเรียนการที่มีการศึกษาสูงและเป็นลูกสาวคนโตของตระกูลเซเวียร์ หนึ่งในสี่ตระกูลชนชั้นสูงแห่งเมืองนางแอ่น ไม่เพียงแค่เธอเป็นนักเรียนที่เก่งกาจในแผนกความมั่นคงทางไซเบอร์ของสถาบันที่หนึ่ง แต่เธอยังที่คาบช้อนเงินช้อนทองมาเกิด และมีทักษะรอบด้านซึ่งเหมาะสมกับการเป็นท่านหญิงของตระกูลร่ำรวย ความเชี่ยวชาญในการปลอมตัวของเธอเข้าขั้นไร้ที่ติ เธอสามารถปลอมตัวเป็นใครก็ได้ที่เธอต้องการ ก่อนที่เธอจะออกจากคฤหาสน์ของอาเรส เธอสวมตัวตนใหม่และหลบกล้องเฝ้าระวังรอบๆหมู่บ้านอย่างระมัดระวัง ก็ทำไมเธอต้องทำให้เจย์ตามหาตัวเธอได้ง่ายๆด้วยล่ะ? สิบเดือนต่อมา โรสให้กำเนิดเด็กน้อยแสนน่ารักทั้งสามคนภายในห้องเช่า เธองุนงงเมื่อมองไปที่เหล่าเด็กน้อยที่งดงามของเธอบนเปล สองเด็กชายและหนึ่งเด็กหญิง สิบเดือนที่ผ่านมา การค้นหาไม่เคยหยุดเลย คนอวดดีแบบเจย์ไม่มีทางปล่อยวางความรู้สึกขุ่นเคืองจากการถูกปั่นหัวตลอดชีวิตของเขาแน่ ถ้าเธอถูกเขาจับได้ เธอรู้ดีว่านั่นจะเป็นจุดจบของเธอ โรสสงสัยว่าความพยาบาทของเขาจะไม่ลดลงต่อให้เขาโยนเธอลงในมหาสมุทรแล้วปล่อยให้เธอเป็นอาหารฉลาม ตอนนี้เธอมีเด็กๆที่ต้องเลี้ยงดู เธอไม่สามารถใช้ชีวิตหลบๆซ่อนๆได้อีกแล้ว โรสใช้เวลาคิดอยู่นานก่อนจะตัดสินใจ เธอจะอดทนต่อความเจ็บปวดที่ต้องจากคนรักเพื่อที่จะใช้ชีวิตที่เหลืออย่างสงบสุข