บทที่ 1105

เมื่อเชอร์ลีย์ฟื้น เธอก็บอกกับหมอว่าขอพบแองเจลีน แองเจลีนเปลี่ยนมาใส่ชุดฆ่าเชื้อแล้วก็เข้าไปหาเชอร์ลีย์ หัวของเชอร์ลีย์มีผ้าพันแผลพันไว้จนหนา ผมสีดำยาวของเธอปล่อยลงมาปรกหน้าอก ทำให้หน้าเธอยิ่งดูขาวซีด “พี่ใหญ่” แองเจลีนนั่งลงตรงหน้าเธอแล้วเรียกเสียงเบา เชอร์ลีย์ยิ้มอย่างอ่อนแรง “แองเจลีนน้อย ฉันคิดว่าฉันคงอยู่ได้อีกไม่นานแล้ว มีบางเรื่องที่ฉันต้องบอกเธอไม่อย่างนั้นฉันคงตายไม่เป็นสุข” “พี่ต้องไม่เป็นอะไรพี่ใหญ่ เชื่อมั่นในเทคโนโลยีของโรงพยาบาลแกรนด์เอเซียเถอะ” แองเจลีนน้ำตาเอ่อ เชอร์ลีย์เอื้อมมือสั่นเทาของเธอออกมา แองเจลีนรีบคว้าไว้ทันใด “พูดต่อเถอะค่ะ พี่” เชอร์ลีย์บอก “บอกเซย์นว่าเขาไม่ต้องรู้สึกผิดเพราะว่าการที่ให้ไตเขาไปเป็นการตัดสินใจที่ดีที่สุดในชีวิตฉันแล้ว ฉันรู้สึกขอบคุณเขาด้วยซ้ำเพราะในช่วงสุดท้ายของชีวิต เขาได้มอบบ้านที่อบอุ่นและเปี่ยมรักให้ฉัน บ้านที่มีพ่อเข้มงวด แม่ที่รักใคร่แล้วก็น้องสาวน้อย ๆ ใจดีน่ารักอย่างเธอ ชีวิตฉันไม่มีอะไรให้เสียใจแล้ว” แองเจลีนสะอื้นไห้ “อย่าพูดเรื่องอะไรร้าย ๆ แบบนั้นสิคะพี่ ฉันกลัวนะ ได้โปรดเถอะ พี่ต้องรอดมาให้ได้นะ ฉันขอร้อง” ถึงอย่างนั