บทที่ 196

“ฮ่า ฮ่า อย่าพูดแบบนั้น! เขาเรียนอยู่ที่มหาวิทยาลัยเมย์เบอร์รี่ รู้ไหม—หลังการจบการศึกษา เขาอาจจะหางานให้ตัวเองทำที่ย่านการค้าเมย์เบอร์รี่ได้เหมือนกัน!” ทุกคนก็อยากจะมีส่วนร่วมกันด้วยความครึกครื้น “โอโฮ? งั้นโดยทั่วไปแล้วพวกเราอาจได้เป็นเพื่อนร่วมงานกันนะ! มาเป็นเพื่อนกันเถอะ เจอรัลด์!” เมอร์ฟีหัวเราะอย่างร่าเริง เขาอยากจะดำเนินบทสนทนานี้ต่อไป เขามักจะต้องได้ยินทุกคนเอ่ยถึงเพื่อนเก่าคนนี้ของชารอนอยู่เป็นประจำ มันทำให้เขาสงสัยว่าเธอเห็นอะไรในตัวของผู้ชายที่ไม่มีเงินเช่นเจอรัลด์ บางครั้งมันยังทำให้เรื่องน่าอึดอัดใจสำหรับเขาด้วยซ้ำ นั่นคือเหตุผลที่ทำไม ตอนที่ผู้ชายคนนี้ได้รับการแนะนำตัวให้รู้จักกับเขาในฐานะเจอรัลด์ เมอร์ฟีจึงไม่อาจทนที่จะได้สนุกนิดหน่อยกับเรื่องค่าใช้จ่ายของเขา เพียงแค่ได้ดูว่าเขาจะตอบสนองอย่างไร จนถึงตอนนี้ ปรากฎว่าเจอรัลด์คนนี้ไม่มีทักษะทางสังคมที่จะพูดแต่อย่างใด เมื่อเขาเริ่มต้นชีวิตการทำงาน มันคงเป็นงานรื่นเริงแน่! “ฮ่าฮ่า… อย่ายุ่งกับเขาเลย เมอร์ฟี! สำหรับผู้ชายอย่างเขาที่จะได้ทำงานในย่านเมย์เบอร์รี่ เจ้านายคนนั้นคงจะต้องเป็นคนหูหนวกตาบอดแหละ!” “โอ้ ใช่—เมอร