บทที่ 1745

จากนั้นแซนรี่ก็คว้ากระเป๋าเงินของเขามาก่อนที่จะหาเงินหนึ่งร้อยห้าสิบดอลลาร์เพื่อมอบให้เจอรัลด์ แน่นอนว่าเจอรัลด์ไม่ได้คิดจะปฏิเสธเงินนั้น นั่นเพราะเขาสมควรได้รับมัน แต่เขาก็ไม่อายที่จะต้องรับมันด้วย เมื่อเกมจบลงเจอรัลด์ก็โบกมืออำลาแซนรี่ ก่อนที่จะกลับไปกับจูโน่ เมื่อเห็นว่าในที่สุดเขาก็กลับมา จูโน่กลับถึงถามเขาว่า “ทำไมคุณถึงใช้เวลานานขนาดนั้น?” “ผมก็เล่นไปเรื่อยนั่นแหละ พอเริ่มเหนื่อย ผมก็เลยกลับมา!” เจอรัลด์อธิบายด้วยรอยยิ้มจาง ๆ แน่นอนว่าเธอเชื่อคำพูดของเจอรัลด์ แต่เธอไม่มีทางรู้เกี่ยวกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นระหว่างเจอรัลด์และเงินได้ อีกอย่าง แม้ว่าเธอจะรู้เรื่องนี้ เธอก็คงไม่ได้คิดมากเกี่ยวกับเรื่องที่เกิดขึ้น ให้ตายเถอะ เธออาจจะรู้สึกว่าเจอรัลด์ทำดีที่ได้สอนบทเรียนให้แก่แซนรี่เสียด้วยซ้ำ แต่หลังจากนั้นไม่นานทั้งคู่ก็ได้เห็นแซนรี่เดินมาหาพวกเขาพร้อมกับไวน์สองสามขวด และสิ่งที่ดูคล้ายจะเป็นลูกเต๋าในมือ แซนรี่ซึ่งนั่งอยู่ตรงหน้าเจอรัลด์เผยรอยยิ้มก่อนจะพูดว่า "ผมว่าก่อนหน้านี้เราไม่ค่อยได้ใช้เวลาดีๆร่วมกันเสียเท่าไหร่เลยนะคุณคลอฟอร์ด คิดได้แบบนั้นผมว่าเรามาหาอะไรสนุก ๆ เล่