บทที่ 172

เขามาถึงที่ประตูห้องพักของเลย์ลา “เจอรัลด์เหรอ?” เลย์ลาที่ได้ร้องไห้จนกระทั่งตาของเธอแดงก่ำและบวม ได้เปิดประตูห้อง เห็นได้ชัดว่าเธอแปลกใจมากเมื่อได้เห็นเจอรัลด์ “เลย์ลา เธอโอเคอยู่ไหม? ฉันมาดูเธอน่ะ!” เจอรัลด์รีบตอบกลับ “ฉันไม่เป็นไร ฉันไม่อยากจะรบกวนนาย ยังไงซะ ฉันก็รู้สึกว่าการมีอยู่ของฉันในโลกนี้มันไม่จำเป็นและฉันจะทำให้คนมากมายตกต่ำไปกับฉันเท่านั้นถ้าฉันยังอยู่ในโลกนี้ต่อไป เลย์ลานั่งอยู่ปลายเตียงขณะที่เธอปิดหน้าตาของเธอและเริ่มร้องไห้อีกครั้ง “เธอกำลังพูดเรื่องไร้สาระอะไรอยู่ เลย์ลา? ความจริงแล้ว ฉันก็เคยเป็นเหมือนเธอ นับตั้งแต่ที่ฉันยังเด็ก พ่อของฉันบอกฉันว่าครอบครัวฉันนั้นยากจนมากและพวกเราเป็นหนี้คนจำนานมาก พี่สาวของฉันไม่ได้เรียนจบมัธยมปลายด้วยซ้ำและเธอก็ออกไปทำงานตั้งแต่อายุน้อย ๆ ก็เพราะฉัน จริง ๆ แล้วพี่สาวของฉันฉลาดมากและเธอทำได้เป็นอย่างดีในการเรียนของเธอแต่เธอได้ยอมแพ้ในการสอบมัธยมปลายก็เพราะฉัน!” เจอรัลด์ต้องการเกลี้ยกล่อมเลย์ลา บางทีมันอาจเป็นเพราะพวกเขาทั้งคู่ยากจนมาก เจอรัลด์จึงอดไม่ได้ที่จะคิดถึงตัวเขาในอดีต พิสูจน์แล้วว่ามันได้ผลอย่างมาก เลย์ลาหยุดร้องไห้ข