บทที่ 16

เจอรัลด์ บังเอิญปัดไม้กวาดไปโดนบนเท้าของหญิงสาว เธอสวมรองเท้าสีขาวและช่วงขาของเธอดูเรียวสวย เธอกำลังฟังวิคเตอร์พูดเกี่ยวกับรถของเขาอย่างตั้งใจ ความสนใจทั้งหมดเธออยู่ที่คำพูดของวิคเตอร์ โดยไม่คาดคิด เจอรัลด์ได้กวาดสิ่งสกปรกไปบนรองเท้าของเธอ ทำให้เศษฝุ่นทั้งหลายเปื้อนบนรองเท้าขาวสะอาดของเธอ เธอกรีดร้องขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้เมื่อตระหนักได้ว่าเกิดอะไรขึ้น นึกไม่ถึงเสียงร้องของเธอดึงความสนใจจาก วิตนีย์ วิคเตอร์ และคนอื่นๆที่อยู่ในหอประชุมในตอนนี้ “เป็นอะไรหรือเปล่า มีล่า?” วิตนีย์ รีบเดินมาก่อนเธอจะถามมีล่าด้วยสีหน้าที่กังวลบนใบหน้าของเธอ วิคเตอร์ก็รีบเร่งมาที่มีล่าทันทีทันใด “ไม่ ไม่เป็นไร ฉันโอเค ไม่มีปัญหาอะไรเลย” มีล่า สมิท ทัดผมของเธอไปไว้หลังหูและเธอหยิบทิชชูเปียกออกมาก่อนจะก้มลงไปและพยายามจะเช็ดฝุ่นออกจากรองเท้าของเธอ อย่างไรก็ตาม ยิ่งเธอพยายามจะเช็ดรองเท้าเธอมากเท่าไหร่ แต่กลับยิ่งทำให้มันสกปรกกว่าเดิม มีล่าเป็นคนรักความสะอาด ดังนั้นเธอจึงอดขมวดคิ้วไม่ได้เมื่อเห็นความยุ่งเหยิงบนรองเท้าสีขาวของเธอ “เจอรัลด์ นายทำให้รองเท้าของมิล่าเป็นแบบนั้นหรอ” วิตนีย์ถามขณะจ้องไปที่เจอรัลด์ เธอมีสีหน้าที่เย็นชาและดุดันบนใบหน้าของเธอ อีกอย่าง วิคเตอร์ ก็โกรธมากในตอนนี้ “ให้ตายสิ เจ้าบ้านนอกนี่! รู้ไหมว่ารองเท้าของมีล่าราคาเท่าไหร่? นายคงไม่สามารถที่จะหามาจ่ายมันได้!” หลังจากนั้น วิคเตอร์ก้าวเข้ามาก่อนจะคว้าขอเสื้อของเจอรัลด์ไว้ “ไม่นะ ไม่ ไม่ใช่เขาทำนะ” เมื่อมีล่าเห็นว่าวิคเตอร์เกือบจะต่อยเจอรัลด์ เธอก้าวเข้ามายับยั้งเขาอย่างรวดเร็ว ความจริงแล้ว มีล่าให้ความสนใจเจอรัลด์มานานแล้ว เธอรู้สึกว่าเขาดูแตกต่างมากเมื่อเทียบกับคนอื่น ๆ อย่างไรก็ตาม ทั้ง ๆ ที่ถูกทำร้ายและทำให้อับอายขายหน้ามาตลอด มีล่าไม่เคยเห็นความรู้สึกต่ำต้อยในสายตาของเจอรัลด์แม้แต่น้อย เขาเฉยเมยโดยสิ้นเชิงและความจริงที่ว่าเขาเป็นคนจนไม่ได้ดูเหมือนจะกวนใจเขาแม้แต่นิดเดียว เจอรัลด์มีความนอบน้อมมากและแสดงสีหน้าที่จริงใจบนใบหน้ามาตลอด แม้ว่ามีล่าอยากจะอารมณ์เสีย แต่เธอก็ไม่สามารถจะทำอย่างงั้นได้ ดังนั้น มีล่าจึงรีบช่วยเหลือเจอรัลด์เมื่อเห็นว่าวิคเตอร์จะทำร้ายเขา “อย่ากังวลเลย มีล่าอย่างน้อยเราควรจะทำให้แน่ใจว่าเจ้าบ้านนอกนี่จะจ่ายค่ารองเท้าคืนให้เธอ” วิคเตอร์ตอบกลับด้วยท่าทางที่ดุร้าย มีล่าไม่ได้มาจากสาขาภาษาแต่เธอเป็นนักเรียนจากสาขาการกระจายสื่อและเสียง อย่างไรก็ตาม เธอเป็นเพื่อนกับวิตนีย์ตั้งแต่พวกเขาเป็นเด็กและเหตุผลที่ว่าทำไมเธอถึงมาที่หอประชุมในวันนี้เป็นเพราะว่าเธออยากจะหาอะไรสนุกๆทำกัน แม้ว่าวิคเตอร์จะชอบ วิตนีย์ แต่เขาชอบเพื่อนสนิทของเธอมากกว่า มีล่า “โอ้ว ไม่หรอก! ไม่จำเป็นที่เขาจะต้องจ่ายฉันคืนสำหรับรองเท้าหรอก ฉันก็แค่กลับไปที่หอแล้วก็เปลี่ยนเป็นรองเท้าอีกคู่แทน!” มีล่าพูดขึ้นอย่างเร่งรีบ เธอยังพยักหน้าเล็กน้อยให้เจอรัลด์ “นายยังโชคดีวันนี้ เจ้าเด็กน้อย” วิคเตอร์พูดขึ้นขณะที่เขาจ้องเจอรัลด์ ความจริงแล้ว วิคเตอร์รู้สึกพอใจที่เขาได้แสดงตัวเป็นฮีโร่ต่อหน้าสาวสวยทั้งสองในวันนี้ เมื่อเขาเห็นว่ามีล่าจะกลับแล้ว เขารีบเข้าหาเธออย่างรวดเร็ว “ยังไงซะ มีล่า ทำไมพวกเราไม่ไปข้างนอกและทานอาหารด้วยกันหลังจากเธอเปลี่ยนเป็นรองเท้าคู่ใหม่หละ? หลังจากนั้น ทุกคนต้องรู้สึกเหนื่อยมากหลังจากการซ้อมในวันนี้ ฉันจะเลี้ยงทุกคนเองที่สวนผลไม้!” “ว้าว! สวนผลไม้? ฉันได้ยินว่าสลัดผลไม้และสเต็กที่นั่นอร่อยมากเลยแต่ว่าอาหารที่นั่นก็แพงมากเช่นกัน” “วิคเตอร์ ฉันก็อยากจะไปด้วย!” เด็กสาวทุกคนรู้สึกตื่นเต้นทันทีที่วิคเตอร์พูดว่าเขาจะเลี้ยงอาหารมีล่าที่สวนผลไม้ “ได้สิ!” วิคเตอร์ตอบกลับขณะที่เขาประสานมือเข้าด้วยกัน ในตอนนี้เอง วิตนีย์คว้ามือของมีล่าก่อนเธอจะยิ้มและพูดขึ้นว่า “มีล่า พวกเราจะรอเธอข้างล่างหอของเธอนะ!” ความจริงแล้ว เจอรัลด์รู้สึกได้ว่ามีล่าไม่อยากจะไปเลยสักนิด อย่างไรก็ตาม มีล่ารับรู้ได้ว่าทุกคนรู้สึกตื่นเต้นที่จะไปที่นั่นและวิคเตอร์พึ่งจะมีเรื่องราวกลับเจอรัลด์ก็เพราะว่าเธอ ดังนั้นเธอไม่สามารถนึกถึงตัวเองแล้วปฏิเสธคำชวนของเขาได้ มีล่าพยักหน้าเล็กน้อย “โอเค ฉันขับรถไป! แล้วเจอกันที่นั่นนะ!” วิคเตอร์รู้สึกตื่นเต้นอย่างมากที่แผนการณ์ในการชวนมีรล่าออกมาข้างนอกดูเหมือนจะสำเร็จด้วยดี เช่นนั้น เขาจ้องไปที่เจอรัลด์ก่อนจะเดินออกจากหอประชุมไป วิตนีย์ หันกลับมาและมองไปที่ก่อนจะพูดขึ้นว่า “นายกำลังมองอะไร? นายคิดจริงๆเหรอว่านายก็ถูกเชิญไปทานมื้อกลางวันที่นั่นกับพวกเราด้วย? ให้ฉันบอกนะ เงินสมทบของนายยังไม่ได้รับการยืนยัน! นายควรจะอยู่ห่าง ๆ และแน่ใจว่าได้ทำความสะอาดหอประชุมนี้อย่างสะอาดดี มิฉะนั้น มั่นใจได้เลยว่านายจะได้รับบทเรียนตอนฉันกลับมา!” เจอรัลด์อยู่ ๆ เงียบขณะที่วิคเตอร์กับวิตนีย์เหน็บแนมเขาตามๆกัน ความจริงแล้ว เขารู้สึกโกรธอย่างมากในตอนนี้ อย่างไรก็ตาม เขารู้ว่าเปล่าประโยชน์ที่จะเสียอารมณ์และเขาคงทำได้เพียงเปิดโอกาสให้วิคเตอร์ทำร้ายเขาซะเปล่า มันดูโง่จริง ๆ ที่หาเรื่องใส่ตัว ดังนั้น เจอรัลด์ตัดสินใจที่จะปล่อยมันไป “เอาเถอะน่า มีล่า มาสนุกกับการนั่งรถคันใหม่ออดี้A6 ของวิคเตอร์ทีหลังกัน” วิตนีย์พามีล่าออกมาจากหอประชุมหลังจากจ้องมองเจอรัลด์ด้วยสีหน้าที่ดูถูกของเธอ คนอื่น ๆ ก็เดินออกไปจากหอประชุม คนแล้วคนเล่า พวกเขาคงจะไม่สามารถไปที่นั่นด้วยการนั่งรถเพียงคันเดียวแน่นอนดังนั้นเจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าพวกเขาจะไปที่นั่นกันได้อย่างไร เจอรัลด์คิดกับตัวเองขณะเขาทำความสะอาดความไม่เป็นระเบียบที่พวกเขาทิ้งไว้ข้างหลัง เขาควรจะซื้อรถด้วยดีไหม? เขายังคงคิดกับตัวเอง เมื่อเจอรัลด์ทำความสะอาดห้องประชุมเสร็จ ก็เป็นเวลาเกือบเที่ยงวันแล้ว ตอนนี้เอง จู่ ๆ เจอรัลด์ก็ได้รับสายเรียกเข้า มันคือสายเรียกเข้าจากฮาร์เปอร์ หัวหน้าในหอของเขา “เจอรัลด์ นายทำความสะอาดหอประชุมเสร็จหรือยัง?” เจอรัลด์พยักหน้า “เสร็จแล้ว” “วิตนีย์บ้ารึเปล่า? พวกเราได้ถกเรื่องนี้ในหมู่พวกเราแล้วและพวกเราตัดสินใจว่าถ้าเธอกล้าที่จะปฏิเสธใบสมัครเงินอุดหนุนของนาย พวกเราจะนำเรื่องนี้ไปปรึกษาอธิการบดี!” เจอรัลด์รู้สึกอบอุ่นในใจขณะที่พูดขึ้นว่า “ขอบคุณที่ช่วยดูให้ฉันนะ” “เจอรัลด์ ถ้านายว่างก็มาทานมื้อเที่ยงด้วยกันสิ!” ฟังดูเหมือนแล้วฮาร์เปอร์ลำบากใจเล็กน้อย เจอรัลด์สนิทกับฮาร์เปอร์มาก ๆ และโดยธรรมชาติแล้วเขารู้ว่าบางอย่างดูผิดแปลกไป ผู้ชายคนนี้ปกติเขาดูเข้มแข็งเป็นลูกผู้ชาย แต่ทำไมวันนี้เขาฟังดูเหมือนตะขิดตะขวงใจและอาย?” “จะมีใครมาร่วมกับเราวันนี้งั้นหรอ?” เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะถามด้วยรอยยิ้มเบื่อหน่ายบนใบหน้าของเขา “บิงโก! เจอรัลด์ นายยังจำผู้หญิงที่ชื่อเฮลีย์ได้ไหมคนที่อยู่กับอลิซตอนงานวันเกิดของนาโอมิเมื่อคืน?” ผู้หญิงทุกคนที่อยู่หอเดียวกับอลิซได้มางานฉลองวันเกิดของนาโอมิเมื่อคืนนี้ เจอรัลด์จำ เฮลีย์ แลนส์ ได้ลาง ๆ เธอผมสั้นและดูน่ารักมากและเธอตัวเล็ก อย่างไรก็ตาม ลักษณะนิสัยของและบุคลิกของเธอคล้ายกับอลิส เธอกรอกตาใส่เจอรัลด์ตลอดทั้งคืนถึงแม้ว่าเธอไม่ได้พูดอะไรก็ตาม “ใช่ ฉันรู้ว่าเธอคือใคร ทำไมหรอ? นายชวนเธอออกมาด้วยกัน? เจอรัลด์ถามด้วยสีหน้าแปลกใจบนใบหน้าของเขา “อืม ตอนนี้ฉันกำลังเดินกลับไปหอหลังเลิกเรียนวันนี้ฉันพบเธอโดยบังเอิญ เธอทำโทรศัพท์หายในโรงอาหารและฉันเสนอที่จะช่วยเธอหาโทรศัพท์นั่น โชคดีะ ฉันค่อนข้างคุ้นเคยกับพนักงานที่โรงอาหาร หลังจากตรวจสอบกล้องวงจรปิดและมองไปรอบ ๆ โรงอาหาร สุดท้ายแล้วเราก็เจอโทรศัพท์ของเธอ!” “ฉันคิดว่ามันคือโชคชะตาเพราะว่าจริงๆแล้วฉันชอบเธอตอนที่ได้พบเธอเมื่อคืนนี้ ดังนั้นฉันรวบรวมความกล้าที่จะชวนเธอออกมาข้างนอกเพื่อทานมื้อกลางวันด้วยกันกับฉันและเพื่อน ๆ ของฉันวันนี้ เธอก็ตอบตกลงทันที!” ฮาร์เปอร์รู้สึกตื่นเต้นอย่างสุดอยู่อีกด้านหนึ่งของปลายสาย เอาจริงนะ เจอรัลด์รู้สึกมีความสุขกับฮาร์เปอร์เมื่อเขาได้ยินคำบอกเล่าของเขา อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์รู้สึกไม่อยากจะออกไปเจออลิซกับเพื่อน ๆ ของเธอเลยจริง ๆ เขาคงไม่สามารถทนได้ที่พวกเขากรอกตามองเขา! “นั่นเยี่ยมไปเลย ฉันขอให้นายมีความสุขกับทุก ๆ อย่างนะ ฉันคิดว่าฉันคงจะข้ามมื้อเที่ยงไปเพราะว่าฉันไม่อยากจะเป็นจุดสนใจ!” เจอรัลด์ตอบขณะที่เขาหัวเราะ “บ้าเอ้ย นายทำอย่างนี้กับฉันได้ไง? เจอรัลด์ เพื่อน ๆ ทุกคนของเราตอบตกลงที่จะมากับฉันแล้วนะ อีกอย่าง นาโอมิก็จะอยู่ที่นั่นวันนี้! ดูเหมือนราวกับว่านาโอมิกำลังจะแนะนำบางคนที่สำคัญที่สุดให้กับนายวันนี้ถ้านายยึดโอกาสนี้ไว้และใช้ประโยชน์สูงสุดจากมัน นายอาจจะเปลี่ยนชีวิตนายจากหน้ามือเป็นหลังมือในชั่วพริบตา!” ฮาร์เปอร์เป็นกังวลอย่างมากเกี่ยวกับเจอรัลด์ “บุคคลที่สำคัญมากงั้นหรอ?” เจอรัลด์อดไม่ได้ที่จะคิดถึงตัวเอง ‘แมร่ง อย่าบอกนะว่าอลิซก็จะอยู่ที่นั่นวันนี้?’