บทที่ 1657

เมื่อคนเหล่านั้นถูกกำจัดจนสิ้นซากแล้ว เจอรัลด์จึงหันไปมองฮอลลี่ที่ตกตะลึงและกำลังหวาดกลัว จนไม่มีแรงแม้แต่จะเคลื่อนไหว... เมื่อตระหนักว่าตอนนี้เจอรัลด์กำลังเดินไปหาเธออย่างช้า ๆ ฮอลลี่ที่สั่นเทาจึงพูดตะกุกตะกักว่า “แก…! อย่าเข้ามานะ…! ฉัน ฉันมาจากตระกูลสมิธ…!” ความจริงที่ว่าเธอพยายามที่จะอ้างชื่อเสียงของตระกูลสมิธขึ้นมาข่มขู่ให้ผู้คนหวาดกลัว แสดงให้เห็นอย่างแท้จริงว่าผู้หญิงคนนี้ช่างโง่เขลานัก... ในขณะเดียวกัน มิล่าก็รีบวิ่งไปหาเจอรัลด์ ก่อนจะดึงแขนเสื้อของเขาแล้วพูดว่า “ช่างมันเถอะนะ เจอรัลด์…” ในท้ายที่สุด ฮอลลี่ไม่เพียงแต่เป็นผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เท่านั้น แต่เธอยังเป็นลูกสาวของบิดาผู้ให้กำเนิดของมิล่าอีกด้วย ด้วยเหตุนี้ มิล่าจึงรู้สึกค่อนข้างลังเลที่จะปล่อยให้เรื่องราวที่เลวร้ายเกิดขึ้นกับฮอลลี่ เมื่อได้ยินเช่นนั้น เจอรัลด์ก็พยักหน้าเล็กน้อย ก่อนจะตอบว่า “…ก็ได้” อย่างไรก็ตาม เขายังคงต้องการที่จะตักเตือนฮอลลี่ เพียงเพื่อให้เธอเข้าใจว่าการยุ่งกับเขาและมิล่าจะนำมาซึ่งผลลัพธ์ที่เลวร้าย “ฮอลลี่ใช่ไหม? ฟังให้ดีนะ หากเธอหรือคนในตระกูลสมิธคนไหนกล้าที่จะแตะต้องมิล่าอีก ฉันรับประกั