บทที่ 993

‘อี้หราน... อี้หราน... ’ ‘ทำไมฉันถึงเอาแต่นึกถึงชื่อ ใบหน้า และน้ำเสียงของเธอ?’ ‘ทำไมการที่เธอบอกว่าเธอไม่รักฉันและไม่ต้องการฉัน ถึงทำให้ฉันรู้สึกสิ้นหวังได้ขนาดนี้?’ เขารู้สึกสิ้นหวังเหมือนคนที่กำลังจมน้ำโดยปราศจากเสื้อชูชีพตัวสุดท้าย! มันเจ็บปวด… มากจนแทบหายใจไม่ออก! เสียงเปิดประตูและฝีเท้าดังขึ้นเรื่อย ๆ จากนั้นเสียงของวัตถุที่วางลงกับพื้นก็ดังขึ้น ‘เธอกลับมาแล้วเหรอ?’ เธอออกไปซื้อยาให้เขาตอนกลางดึกเหมือนที่เคยทำมาก่อน ย้อนกลับเมื่อครั้งแรกที่เขาลืมตาและจ้องมองดูเธอ นั่นอาจเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกราวกับผีเสื้อนับร้อยตัวกำลังบินอยู่ในท้องของเขา บางทีเขาอาจจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่นั้นเป็นต้นมา! “มากินยาเถอะ อาการของคุณจะได้ดีขึ้น” เสียงของเธอดังก้องอยู่ในหูของเขา ขณะที่มือของเธอกำลังพยุงร่างของเขาขึ้นมา เขาสูดดมกลิ่นของเธอที่ลายล้อมอยู่รอบร่างกายของเขา ดวงตาสีพีชเปิดขึ้นอย่างเชื่องช้าขณะจ้องมองใบหน้าที่อยู่ห่างกันแค่คืบเดียว ความรู้สึกว่างเปล่าค่อย ๆ ดูเติมเต็มที่ละเล็กทีละน้อย ทุกเสียงร่ำร้องในหัวและร่างกายของเขากำลังส่งเสียงร้องกึกก้องเพื่อเธอ! เขาอยากให้เธออยู่กับเขา หลิง