บทที่ 9

หลังจากออกมาจากโรงพยาบาล เกา ฉงหมิง กล่าวว่า "นายน้อยอี้ คุณต้องการกลับไปที่คฤหาสน์หรือ...?" “กลับไปที่เวสเทิร์นกันเถอะ” อี้ จิ่นหลี พูดอย่างแผ่วเบา ในเขตเวสเทิร์นเป็นที่ ที่หลิง อี้หราน เช่าห้องอยู่ เกา ฉงหมิง ไม่รู้ว่าหัวหน้าของตัวเองวางแผนที่จะอยู่ในห้องเช่าเล็ก ๆ นั้นอีกนานแค่ไหน ระหว่างทางไปยังเวสเทิร์น ที่สี่แยกสัญญาณไฟจราจร เกา ฉงหมิง สังเกตเห็นอะไรบางอย่าง “นายน้อยอี้ครับ คุณหลิง อี้หราน อยู่ข้างถนนครับ” อี้ จิ่นหลี หันศีรษะไปมองเล็กน้อยและเห็นร่างเพรียวกวาดขยะด้วยไม้กวาดที่ข้างถนน เธอสวมชุดทำงานเรืองแสงที่มีหางม้าเรียบ ๆ เนื่องจากอากาศหนาวเย็นทุกลมหายใจที่เธอหายใจออกมาพร้อมกับไอสีขาว ขณะนี้จักรยานไฟฟ้าเร่งความเร็วโดยพยายามจะมาให้ทันสัญญาณไฟเขียว มันกระแทกเข้าที่ขาของหลิง อี้หราน และทำให้เธอล้มลงกับพื้น อย่างไรก็ตามคนที่ขี่จักรยานไฟฟ้าไม่ได้หยุดลง แต่เพียงแค่ขี่ออกไป ฉากนี้มีผู้พบเห็นคือ อี้ จิ่นหลี และ เกา ฉงหมิง "นายน้อยอี้ครับ คุณต้องการจะทราบว่าเจ้าของจักรยานไฟฟ้าคันนี้เป็นใครไหมครับ? และให้เขารับผิดชอบหรือไม่?" เกา ฉงหมิง ถาม ในความคิดของเขาเจ้านายของเขาควรจะสนใจ หลิง อี้หราน เมื่อพิจารณาถึงการกระทำของเขาเมื่อ หลิง อี้หราน เมาและถูกทุบตีเขาจะปกป้องเธออีกครั้งโดยธรรมชาติ สายตาของอี้ จิ่นหลี จับจ้องไปที่ผู้หญิงที่ล้มลงกับพื้นภายนอกหน้าต่างรถ เสียงของนายท่านอี้ ดังขึ้นอีกครั้งในใจของเขา "จำสิ่งที่หลานพูดในวันนี้นะ อย่าทำเหมือนเขา…” เขาไม่เคยสนใจผู้หญิงเหมือนที่พ่อของเขาทำ มันเป็นแค่เกมและตอนนี้เขาไม่ใช่จิน แล้วทำไมเขาถึงต้องสนใจคนงานสุขาภิบาลที่ชื่อหลิงอี้หราน? "ไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับเรื่องนี้" เขาพูดอย่างสงบในขณะที่มองออกไป เกา ฉงหมิง ชะงัก “เป็นไปได้ไหมที่ผมจะเดาผิดและนายน้อยอี้ไม่สนใจ หลิง อี้หราน อีกแล้ว?!” ไฟแดงข้างหน้าเปลี่ยนเป็นสีเขียวและรถยังคงขับไปข้างหน้า ในขณะนี้พี่ซู ช่วยหลิง อี้หราน ลุกขึ้นยืนและพูดว่า "อี้หราน เธอไม่เป็นไรใช่ไหม? เธอต้องการไปโรงพยาบาลไหม?" หลิง อี้หราน กัดฟันและตรวจดูอาการบาดเจ็บของเธอ ไม่มีเลือดออก มีเพียงอาการบวมหนักที่ข้อเท้าของเธอและมีรอยขีดข่วน "ไม่จำเป็น ฉันจะกลับไปนวดด้วยน้ำมันไพลก็พอแล้ว" "เมื่อหลับไปแล้วอย่าลืมนวดให้มัน แค่ถูเลือดที่คั่งออกไป" พี่ซูกล่าวจากนั้นเธอก็สบถกับไอคนที่ขับรถชนแล้วหนี เขาช่างเลวจริง ๆ ในตอนเย็น หลิง อี้หราน หันหลังกลับไปและกลับไปที่ห้องเช่า ทันทีที่เธอเข้าไปในห้องเธอก็เห็นร่างหนึ่งนั่งอยู่ใต้แสงไฟ “พี่สาว พี่กลับมาแล้ว” ชายคนนั้นยืนขึ้นและทักทายเธอ ความหนาวเย็นในร่างกายของเธอดูเหมือนจะถูกปัดเป่าไปโดยร่างสูงนี้อย่างทันทีทันใด และกลับกลายเป็นว่าสิ่งที่เธอต้องการมีเพียงแค่คนที่รอเธออยู่ที่บ้านแม้ว่าบ้านหลังนี้จะดูเรียบง่ายและเล็ก "ใช่ ฉันกลับมาแล้วล่ะ" เธอยิ้มอย่างอ่อนโยน "ฉันหิวก็เลยซื้อข้าวกล่องมาสองกล่อง วันนี้ฉันสามารถทำซุปได้หม้อหนึ่ง เสร็จแล้วเรากินกันนะ" "ตกลง" เขาตอบแล้วดูเธอเดินปวกเปียกไปทั่วห้องเพื่อวางกล่องอาหารกลางวันไว้บนโต๊ะเพียงตัวเดียว จากนั้นเธอก็เดินไปที่ห้องครัวเพื่อล้างผักและปรุงซุปด้วยเตาไฟฟ้า “พี่สาว เกิดอะไรขึ้นกับเท้าพี่กัน?” เขาถามแม้ว่าเขาจะรู้อยู่แล้วก็ตาม "ไม่มีปัญหาอะไรหรอก มันเป็นแค่รอยขีดข่วน เดี๋ยวฉันจะนวดด้วยน้ำไพลก็จะดีขึ้น" เธอพูดเบา ๆ แต่ใบหน้าของเธอจะเปลี่ยนไปเล็กน้อยในทุก ๆ สองสามก้าวที่เธอเดิน และหน้าผากของเธอก็มีเหงื่อออกมาแล้ว อี้ จิ่นหลี เม้มริมฝีปากบางของเขาเล็กน้อยและกล่าวว่า "งั้นตอนนี้จะดีกว่าถ้าจะทำรีบนวดมัน" เมื่อเขาพูดเช่นนี้เขาก็ยืดแขนออกและดึงเธอไป จากนั้นเขาก็ดึงขากางเกงของหลิงอี้หรานขึ้น ทันใดนั้นก้อนเนื้อที่เห็นได้ชัดก็พบกับปะเข้าที่ดวงตาของเขาแม้ว่าถุงเท้าของเธอจะยังคงปกคลุมอยู่ก็ตาม เมื่อเขาดึงถุงเท้าลงเขาก็เห็นรอยช้ำที่ข้อเท้าของเธอซึ่งบวมจนกลายเป็นสีม่วงไปแล้ว เขาคิดว่าเขาคงไม่สนใจ แม้ว่าเธอจะขาหักก็ตาม เขาจะยังคงเฉยเมยด้วยเหตุผลบางประการเมื่อเขาเห็นเท้าบวมของเธอเขารู้สึกอึดอัดที่หน้าอกของเขาเล็กน้อย "ไม่มีอะไร จะใช้น้ำมันไพลนวด” เธออายมากจนอยากจะดึงข้อเท้าออกจากมือไปซะเลย แต่นิ้วของเขาจับเธอไว้แน่นทำให้เธอขยับไม่ได้เลย ช่วงเวลาแห่งความเงียบดั่งเหมือนล่องลอยในอากาศ "น้ำมันไพลอยู่ไหน" เขาก็ถามขึ้น "มันอยู่ใน... ตู้ยาบนโต๊ะข้างเตียง" เธอตอบ ฉากต่อมาเธอถึงกับต้องร้องเปล่งเสียงออกมา เพราะจู่ ๆ เขาก็มารับเธอแบบเจ้าสาว เขาอุ้มเธอเดินไปที่เตียงวางเธอลงแล้วหยิบน้ำมันออกมาจากกล่องยา เขานั่งบนขอบเตียงวางเท้าขวาที่บาดเจ็บไว้บนขาของเขา เขาถอดรองเท้าและถุงเท้าของเธอแล้วกดนิ้วของเขากับก้อนที่เปลี่ยนเป็นสีม่วงนี้ ไม่มีอะไรผิดปกติกับกระดูก ดูเหมือนว่าจะเป็นไปตามที่เธอพูดมีซึ่งเพียงบาดแผลที่เนื้อเท่านั้น อี้ จิ่นหลี เทน้ำมันไพลลงบนฝ่ามือของเขาและเริ่มถูแผลที่บวมของหลิง อี้หราน สัมผัสของเขานั้นไม่เบาบางเลย เธอกัดฟันและไม่ร้องออกมาแม้ว่าความเจ็บปวด “พี่สาว ไม่เจ็บเหรอ?” เขาถาม เพราะว่าถ้าเป็นผู้หญิงคนอื่น เธอคงจะกรีดร้องด้วยความเจ็บปวดไปนานแล้ว “ฉันไม่เป็นอะไร” เธอพูดขณะอ้าปากค้างเล็กน้อย "นี่ไม่เจ็บเท่าตอนที่ฉัน..." เธอหยุดชั่วคราว แต่ไม่ได้พูดคำว่า "คุก" แต่เธอกลับพูดว่า "มันไม่มีอะไรเทียบได้กับสิ่งที่ฉันต้องเจอมาก่อนหน้านี้" อี้ จิ่นหลี มองไปที่ หลิง อี้หราน ด้วยสายตาที่ครุ่นคิด เขาไม่เข้าใจสิ่งที่เธอไม่ได้พูดออกมาทั้งหมด เมื่อเธอถูกคุมขังแม้ว่าเขาจะเฝ้าดูอย่างเย็นชาและไม่ได้ทำอะไรใด ๆ เลยก็ตาม ตระกูลห่าวก็ไม่ปล่อยเธอไป นอกจากนี้ยังมีคนจำนวนมากที่ต้องการอยู่ข้างตระกูลห่าว ชีวิตของเธอในคุกนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าคนธรรมดามาก “ดูเหมือนว่าพี่สาวของผมจะได้รับความทุกข์ทรมานมากก่อนหน้านี้” เขากระซิบ