บทที่ 87

เซียว จื่อฉี ต้องการสารภาพบาปต่อหน้าอี้ จิ่นหลี แต่ไม่มีโอกาสได้พบเขาเลย ดังนั้นเขาจึงทำได้เพียงยืนอยู่ข้างทางเข้าบ้านจัดสรรของหลิง อี้หราน เมื่อเซียว จื่อฉี สังเกตเห็นรถเบนท์ลีย์คันหนึ่งจอดอยู่ไม่ไกลจากที่พักและมีร่างหนึ่งกำลังออกจากรถที่ทางเข้าเขารีบลงจากรถเพื่อเข้าหาชายคนนั้น "ท่านประธานอี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้เป็นเพราะน้องสาวของผมช่างโง่เขลา ได้โปรดเมตตาและปล่อยตระกูลเซียวไปเถอะนะครับ" เซียว จื่อฉีขอร้องด้วยท่าทีที่เจียมเนื้อเจียมตัว “ปล่อยให้ตระกูลเซียวไปอย่างนั้นเหรอ?” อี้ จิ่นหลี ตะคอกเบา ๆ "หากคุณมีเงื่อนไขใด ๆ โปรดระบุมาได้เลยครับ ผมจะยอมรับเเละทำทุกอย่างที่ผมสามารถทำได้" ดวงตาที่สวยงามและเปี่ยมไปด้วยเสน่ห์ของอี้ จิ่นหลี จ้องมองชายตรงหน้าอย่างเย็นชา ในทันที เซียว จื่อฉี รู้สึกราวกับว่าเลือดทั้งหมดของเขาหยุดเดิน การจ้องมองของอี้ จิ่นหลี ทำให้เขารู้สึกราวกับว่าเขากำลังตกเป็นเป้าของสัตว์ร้ายที่ดุร้ายและเขาไม่กล้าแม้แต่จะหายใจออกเสียงดัง "ลองคิดดูสิ ผมเป็นหนี้บุญคุณคุณ" อี้ จิ่นหลี พูดอย่างกะทันหัน “บุญคุณ?” เซียว จื่อฉี ตะลึง “ฉันจะปล่อยให้นายน้อยคนนี้เป็นหนี้บุญ