บทที่ 74

"ใครบอกว่าเราซื้อไม่ได้กัน? ฉันซื้อได้... " ชิน เหลียนอี แทบจะกัดฟันทนและซื้อชุดเสื้อผ้าเพื่อระบายความโกรธของเธอและทำให้พนักงานหยุดดูถูกพวกเขา หลิง อี้หราน รั้งเธอไว้ทันและพูดกับหัวหน้าพนักงาน "เราเข้าไปดูในร้านไม่ได้เหรอ?" "คุณสองคนเข้ามาในร้านซึ่งมันห่างไกลจากรายได้ของพวกคุณมาก คุณอาจมาที่นี่เพื่อสร้างปัญหาและดิฉันแค่ปกป้องสิทธิ์ของลูกค้าท่านอื่น ๆ ในร้าน" หัวหน้าพนักงานทำราวกับว่าเขาเป็นคนมีเหตุผล หลิง อี้หราน ตอบทันทีว่า "แต่คุณไม่มีหลักฐานใด ๆ อันที่จริงคุณกำลังเลือกปฏิบัติอย่างชัดเจนกับเราโดยไม่มีเหตุผลที่ดีเลย คุณเพิ่งพูดอะไร ฉันได้บันทึกไว้แล้ว ฉันคิดว่า นี่น่าจะเป็นหลักฐานชั้นดีในการที่ฉันจะส่งมอบให้กับผู้บริหารของทางห้างสรรพสินค้านี้" “คุณ ... ” ใบหน้าของหัวหน้างานเปลี่ยนเป็นสีแดงทันที เขาไม่เคยคิดมาก่อนว่าอีกฝ่ายจะบันทึกคำพูดของเขาเอาไว้ "หลิง อี้หราน พอเถอะ เธอเป็นแค่คนกวาดถนน ทำไมเธอถึงมาที่นี่เพื่อดูเสื้อผ้า เธอยังคิดถึงวันที่เธอเคยได้ใส่ชุดพวกนี้อย่างนั้นเหรอ?" เซียว จื่ออี้ พูดอย่างเยาะเย้ย "ถ้าเธอต้องการเสื้อผ้าพวกนี้จริง ๆ ฉันก็สงสารเธอนะและจะซื้อชุดให้เธอเอง" "