บทที่ 474

“ไปดูคุณยายเสร็จแล้วเหรอ?” อี้ จินหลี่ถาม “คุณยายยังหลับอยู่ ฉันไม่อยากปลุกเธอ เลยออกมาก่อนน่ะ” หลิง อี้หรานตอบ ขณะที่หลิง อี่หรานกำลังพูด หวา ลี่ฟางลูกพี่ลูกน้องของเธอก็ออกมาพร้อมกับชาสองถ้วยและวางมันไว้ข้างหน้าเธอกับอี้ จิ่นหลี “มาดื่มชากันสิ อี้หราน” ดวงตาของหลิง อี้หรานเต็มไปด้วยความประหลาดใจ ลูกพี่ลูกน้องของเธอไม่เคยเสิร์ฟชาให้เธอมาก่อน “นี่ อี้หราน เธอจะไม่แนะนำสุภาพบุรุษที่เธอพามาที่นี่หน่อยเหรอ?” น้าคนเล็กถาม น้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความริษยา “เขาเป็นแฟนฉัน จิน” หลิง อี้หรานตอบ เธอไม่ได้พูดชื่อเต็มของอี้ จิ่นหลีโดยเจตนา เพื่อที่ญาติของเธอจะไม่แตกตื่นถ้าพวกเขาพบว่า จิน คือ อี้ จิ่นหลี ทั้งหมดที่หลิง อี้หรานต้องการก็คือให้คุณยายของเธอใช้เวลาที่เหลืออย่างสงบสุข “แฟนเหรอ? เป็นไปไม่ได้!” หวา ลี่ฟางอุทาน ดูเหมือนว่าหลิง อี้หรานกำลังเล่าเรื่องตลกอยู่ อี้ จิ่นหลีเหล่ตาและจ้องมองที่หวา ลี่ฟางอย่างเย็นชา ทันใดนั้น หวา ลี่ฟางก็รู้สึกราวกับว่าเธอตกลงไปในถ้ำน้ำแข็ง มันเหน็บหนาวมากจนเธอสัมผัสได้ถึงความเย็นจากส่วนลึกของหัวใจ “ทำไมมันจะเป็นไปไม่ได้?” อี้ จิ่นหลีถามอย่างเฉื่อยชา หวา