บทที่ 1407

‘อี้หราน...’ โจวเชียนหยุนจำได้ว่าหลิงอี้หรานเข้ามาช่วยเธอไว้ด้วยการบุกเข้ามาในห้องพักฟื้นของคงจื่ออินตอนที่เธอกำลังอับอายมาก ถ้าไม่มีอี้หรานเธอคงต้องเจ็บปวดกว่านี้ แต่ทำไมอี้หรานถึงเข้ามาได้พอดิบพอดีกันล่ะ? เมื่อโจวเชียนหยุนทำหน้างง คุณนายโจวก็บอกว่า “อาหยันน้อยโทรหาอี้หราน ตอนเช้าที่คนของเย่เหวินหมิงพาเขามาส่งที่บ้าน อาหยันน้อยก็เอาแต่ร้องไห้ เขาขอโทรศัพท์แล้วบอกว่าอยากโทรหาน้าอี้หราน” โจวเชียนหยุนมองหน้าลูกชายที่กำลังทำหน้ากังวล สีหน้ากังวลของเด็กสี่ขวบทำให้หัวใจของเธอปวดร้าวทรมาน “อาหยันน้อย แม่ไม่เป็นไร เห็นไหม ตอนนี้แม่ไม่เป็นไรแล้วใช่ไหม?” โจวเชียนหยุนกล่าว “ขอโทษนะฮะ เป็นผมที่ปกป้องแม่ได้ไม่ดีเอง!” เจ้าตัวเล็กก้มหน้าลงอย่างเศร้าหมอง ‘ถ้าผมเป็นผู้ใหญ่ ผมก็คงปกป้องแม่ได้ แม่คงไม่ต้องถูกพาตัวไปแบบนั้น! ‘ผมอยากจะรีบโต จะได้ปกป้องแม่จากพวกคนที่มารังแกได้' ‘ทำไมพ่อต้องรังแกแม่ด้วย? ทำไมพ่อถึงไม่เชื่อว่าแม่เป็นคนดี?’ “วันนี้ลูกก็ปกป้องแม่แล้วนะ ลูกโทรหาน้าอี้หรานและบอกให้น้าตามหาแม่ ลูกทำได้ดีแล้วล่ะจ้ะ” โจวเชียนหยุนกล่าว ถึงอย่างนั้นคำชมของโจวเชียนหยุนก็ไม่ได้ทำให้อาหยันน้อ