บทที่ 1076

“อี้จิ่นหลี ฉันต้องทำแค่สิ่งที่คุณต้องการจริง ๆ เหรอ? ฉันไม่สามารถมีความคิด หรือความต้องการของตัวเอง หรือกระทั่งทำให้คุณโกรธเลยเหรอ? ปากคุณบอกว่ารักฉัน แต่คุณเคยให้เกียรติฉันบ้างไหม?” หลิงอี้หรานกล่าว เขาชะงักในสิ่งที่กำลังทำอยู่แล้วเงยหน้าขึ้นมองเธอ ราวกับว่าความรู้สึกใด ๆ ในดวงตาของเขาได้จางหายไป ทั้งหมดที่เหลืออยู่จึงมีเพียงความบูดบึ้ง หลังจากเงียบไปนาน สุดท้ายเขาก็พูดขึ้นว่า “เธออยากให้ฉันให้เกียรติเธอเหรอ?” เสียงเย็นชาดังขึ้นในห้องที่มีบรรยากาศเย็นยะเยือกและอ้างว้าง เธอหัวเราะให้ตัวเอง “ฉันมันโง่ไปแล้วแหละ คุณคงไม่เก็บฉันไว้ที่นี่หรอก ถ้าคุณให้เกียรติฉันสักนิด” “ฉันให้เกียรติและทำทุกอย่างได้ถ้าเธอพอใจ ฉันทำให้ได้ทุกอย่างถ้าเธอรักฉันและเลิกคิดถึงผู้ชายคนอื่น” เขาพูดเสียงพึมพำ เขามองตัวเองจากมุมที่ต่ำต้อยที่สุดเมื่อพูดคำพูดเหล่านั้นออกมา ถึงอย่างนั้นหลิงอี้หรานก็พูดเพียงเบา ๆ ว่า “คุณคงจะให้เกียรติก็ต่อเมื่อฉันรักคุณ และถ้าฉันไม่ทำ คุณก็จะควบคุมทั้งความต้องการ ความชอบ และความปรารถนาของฉัน ไม่ใช่หรือไง?” ริมฝีปากบางของเขาเม้มเข้าหากันจนเป็นเส้นตรง และดวงตาของเขาก็ดูโกรธเคือง