บทที่ 9

“อ๊ะ…” โฮเวิร์ดตกตะลึง นี่… “ปฎิเสธงั้นหรอ?” “ ไม่…ไม่…คุณไทสัน ขอให้สนุกและเพลิดเพลินนะครับ…” โฮเวิร์ดไม่กล้ามองหน้าเวนดี้ในขณะที่เขาพูดจบ เขาคว้ากุญแจบนโต๊ะและกำลังจะวิ่งหนีไป “โฮเวิร์ด!ไอ้สารเลว!” เวนดี้ตัวสั่นด้วยความโกรธ เธอไม่เคยคิดว่าสุภาพบุรุษอย่างเขาจะเป็นคนขี้ขลาดอย่างนี้ เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ก็ตกใจกลัวเช่นกัน ทุกคนดูเหมือนขวัญเสียไปกับปัญหานี้ ฮาร์วี่ย์เป็นคนเดียวที่มีใบหน้าว่างเปล่า ไม่ใช่เหตุผลอื่นใด แต่เป็นเพราะเขาเคยเป็นคนที่ฝึกฝนและดูแล ไทสัน วูดส์ เมื่อตอนที่เขายังอยู่กับตระกูลยอร์ก เมื่อตอนไทสันยังเด็ก เขาต้องใช้ชีวิตอยู่ข้างถนน เขาไม่มีเงินและอำนาจ เขาเกือบตายบนท้องถนนอยู่หลายครั้ง ครั้งหนึ่งฮาร์วี่ย์พบกับเขาและคิดว่าเขาอาจจะกลายเป็นบุคคลสำคัญในอนาคตได้ ดังนั้นเขาจึงตัดสินใจชุบเลี้ยงและฝึกฝนเขา เขาประหลาดใจที่ไทสันเติบโตขึ้นมากในเวลาเพียงไม่กี่ปี ถึงอย่างไรก็ตามฮาร์วี่ย์ไม่ได้คาดหวังว่าไทสันจะจดจำเขาได้ เขาไม่ได้เป็นทายาทของตระกูลยอร์กมาหลายปีแล้ว ไทสันอาจจะลืมเขาไปแล้ว ในขณะเดียวกันไทสันผู้ชั่วร้ายก็กวาดสายตามองผ่านคนอื่นๆ ในห้องอย่างจงใจ แต่เมื่อเขามองผ่านฮาร์วี่ย์ เขาก็ผงะเล็กน้อย ในนาทีต่อมาใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป ความเย่อหยิ่งและความชั่วร้ายของเขาหายไปในทันที เขารีบก้าวไปข้างหน้าและเดินไปที่ฮาร์วี่ย์ เขาโค้งคำนับและพูดด้วยเสียงต่ำ “ท่านครับ ผมไม่รู้ว่าท่านอยู่ที่นี่ด้วย โปรดยกโทษให้ผมด้วยครับ!" ทุกคนในห้องจัดเลี้ยงส่วนตัวต่างตกใจ ไทสันผู้หยิ่งผยองที่สามารถทำให้พวกเขาตายได้อย่างง่ายดายตอนนี้ยืนอยู่ข้างๆฮาร์วี่ย์ด้วยความเคารพ เฉกเช่นนักเรียนกับอาจารย์ แม้แต่ลูกน้องของไทสันเองก็ตกใจ เขาคือเจ้านายที่กล้าหาญและโหดเหี้ยมมาโดยตลอด! เขาไม่เคยเคารพใครมากขนาดนี้ ฮาร์วี่ย์เป็นคนเดียวที่สงบนิ่งและไม่แสดงออกใดๆ สัพพักหนึ่งฮาร์วี่ย์ถอนหายใจออกมา จากนั้นเขาก็ตบไหล่ของไทสัน “ปล่อยพวกเขาไปเถอะพวกเขาทั้งหมดเป็นเพื่อนร่วมชั้นของฉัน” "ได้ครับท่าน! ผมจะทำทุกอย่างที่ท่านบอก ผมจะปล่อยพวกเขาไป พาพวกเขาออกไปจากที่นี่ ฉันอยากจะพูดคุยกับท่าน อย่าให้พวกเขารบกวนเรา!” ไทสันมีอารมร์หงุดหงิดขึ้น ในไม่ช้าเพื่อนร่วมชั้นที่ยังคงมีสีหน้าแปลกๆ ก็ถูกไล่ออกไปจากห้อง … ด้านนอกโรงแรมแพลตตินั่ม เพื่อนร่วมชั้นทุกคนยังคงตกใจ เชอร์ลีย์ถึงกับบ่นพึมพำ “ฉันไม่คาดคิดว่าฮาร์วี่ย์จะช่วยเราออกมาได้ แต่เขารู้จักเจ้าของโรงแรมแพลตตินั่มได้อย่างไร” เวนดี้กระซิบว่า “เรามองเขาผิดงั้นเหรอ? หรือเขาอาจจะมีความสามารถมากและประสบความสำเร็จด้วยงั้นเหรอ” … “เราจะมองผิดได้อย่างไร” ในตอนนี้โฮเวิร์ดรู้สึกกระวนกระวาย ค่ำคืนนี้เขาอับอายขายหน้าเป็นอย่างมาก เขาต้องกู้ภาพลักษณ์และชื่อเสียงเขาคืน "ฉันรู้! ฮาร์วี่ย์เป็นคนที่ยอมทำทุกอย่างเพื่อเงิน เขาต้องสมรู้ร่วมคิดกับโรงแรมแพลตตินั่มนี้นานมาแล้วและต้องการโกงเงินของทุกคน…” โฮเวิร์ดพูดอย่างขมขื่น เชอร์ลีย์ตะคอก “ถ้าเขาต้องการเงินของคุณ ทำไมเขาถึงปล่อยคุณไปออกมาละ” “เป็นเพราะเขารู้ว่าฉันจะโทรหาตำรวจไง ดังนั้นเขาจึงกลัว ใช่! ไม่งั้นเขาจะแก้ปัญหานี้ได้ง่ายขนาดนี้เลยหรอ! ฮาร์วี่ย์ ไอ้สารเลว! มันยังไม่จบหรอก!” โฮเวิร์ดพูดอย่างไม่พอใจ เพื่อนร่วมชั้นคนอื่นๆ ต่างมองหน้ากันและรู้สึกว่ามีเหตุผลอื่น "ใช่! มันยังไม่จบแค่นี้!” “ฮาร์วี่ย์ลูกเขยที่ไปขออาศัยบ้านคนอื่นคิดแม้จะหลอกลวงเพื่อนร่วมชั้น เราจะได้รู้แน่ ครั้งต่อไปถ้าฉันพบเขา ฉันจะ…” พวกเขาทำได้เพียงแค่บ่ว่า ไม่มีใครกล้าตามเขาและก่อกวนเขาในตอนนี้ พวกเขาทั้งหมดจากไปด้วยความหดหู่ใจหลังจากสาปแช่งและตะโกนด่าว่าอยู่พักหนึ่ง หลังจากปฏิเสธที่จะขึ้นรถ Audi ของโฮเวิร์ดแล้ว เวนดี้ก็เข้าไปในรถปอร์เช่และขับออกไป เหลือไว้เพียงโฮเวิร์ดที่ได้แต่ยืนกัดฟัน … ตอนนี้มีเพียงฮาร์วี่ย์และไทสันนั่งอยู่ในห้องส่วนตัว ไทสันก้มหน้าลง แต่เขายังคงมองออกไปนอกหน้าต่างและพูดว่า “ท่านครับคนพวกนี้ช่างน่ารังเกียจมาก ท่านต้องการให้ผม…" “ลืมพวกเขาเถอะ” ฮาร์วีย์ยิ้มและไม่ได้ใส่ใจ ถ้าคืนนี้ไม่ใช่เพราะทำเพื่อชอร์ลีย์ เขาก็แค่เงียบและปล่อยให้ไทสันจัดการกับพวกเขา "ครับท่าน!" ไทสันไม่กล้าแย้ง “ท่านครับ ตอนนี้คุณทำงานที่ไหน? ผมไม่สามารถหาท่านเจอเลยพบในช่วงสองสามปีที่ผ่านมา…” “ไม่นานนายก็จะรู้ แต่จำไว้ว่าถ้านายเจอฉันอีกเมื่อไหร่แค่เรียกชื่อฉันก็พอ” ฮาร์วีย์สั่ง โทรศัพท์รุ่นเก่าของฮาร์วีย์ดังขึ้นอีกครั้งในขณะที่พวกเขากำลังพูดคุยกันอยู เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วชำเลืองมอง เขาขมวดคิ้วและพูดว่า “บ้าจริง! ฉันต้องกลับไปทำความสะอาดบ้าน ไทสันไว้ว่าง ๆ ฉันจะแวะมาหานาย…” ทันทีที่เขาพูดจบเขาก็ขี่รถจักรยานไฟฟ้าและหายไปจากสายตาที่เบื่อหน่ายของไทสันทันที