บทที่ 4080

แดเรียลไม่เข้าใจว่าทำไมคนที่ดูเหมือนเป็นไอ้ขี้แพ้นั้นถึงมีสิทธิ์ได้รับนามบัตรของไคริมาตั้งแต่แรก แต่ยังไงก็ตามเขาก็ยังไม่ยอมแพ้ เขาทึกทักเอาว่าฮาร์วีย์ได้ไปหยิบนามบัตรใบนี้ที่ร่วงหล่นอยู่บนพื้นมาอวดเบ่ง เขากัดฟันกรอดพร้อมกับกดเบอร์โทรศัพท์ออกไป แล้วหลังจากนั้นเขาก็ตัวสั่นขึ้นทันที ไคริพูดออกมาเพียงอย่างเดียวเท่านั้น… ว่าฮาร์วีย์เป็นเพื่อนที่ดีของเธอ คำพูดที่เรียบง่ายนั้นก็เพียงพอจะทำให้แดเนียลหัวหมุน ความหวังที่เหลืออยู่ของเขาถูกบดขยี้ลงทันที เขาวางสายโทรศัพท์แล้วกระแทกเข่าลงกับพื้นอย่างไม่ลังเลอะไรเลย เหล่าฝูงชนเต็มไปด้วยความสับสน ทุกคนต่างไม่เชื่อตาตัวเองที่มองเห็นภาพนั้น พวกเขาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าเกิดอะไรขึ้น 'ไอ้คนขี้แพ้อย่างเขาทำให้หนุ่มหล่อและร่ำรวยต้องคุกเข่าลงได้ยังไง?' “ผมขอโทษครับคุณยอร์ก ผมต้องขอโทษจริง ๆ! “ผมเป็นคนโง่เขลา! ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะครับ! “ได้โปรด! “ทั้งหมดนี่เป็นความผิดของผมเอง!" จากนั้นแดเรียลก็ตบหน้าตัวเองสองสามทีก่อนจะเริ่มคร่ำครวญ เขารู้ดีว่าเขาจะต้องตายแน่ถ้าฮาร์วีย์ไม่สบอารมณ์กับเรื่องนี้ “ได้โปรด! ให้โอกาสผมด้วยครับ!” เขาคงต้องจบลงอย่างเลวร