บทที่ 3943

เอลเลนเป็นกังวลนิดหน่อย เธอรู้ว่าแม่ของเธอชอบดูถูกคนอย่างฮาร์วีย์... เธอคือคนที่ลากเขามาที่นี่ตั้งแต่แรก โนเอมิทำการดูหมิ่นฮาร์วีย์เป็นอย่างมากที่ปล่อยให้เขายืนเดียวดายอยู่อย่างนี้ แต่ถึงกระนั้นเอลเลนก็ไม่มีทางที่จะติติงอะไรในโอกาสอย่างนี้ ในที่สุดหลังจากผ่านไปประมาณสิบนาทีบทสนทนาก็จบลง โนเอมิเผยรอยยิ้มจาง ๆ เมื่อเธอเหลือบมองฮาร์วีย์ หลังจากก้มมองนาฬิกา 'คาร์เทียร์ บัลลง เบลอ' บนข้อมือของเธอ เธอก็หรี่ตามองฮาร์วีย์ด้วยสีหน้าเริงร่า แขกคนอื่น ๆ อีกสองสามคนก็เหลือบมองเขาด้วยสายตาดูถูกเหยียดหยามและเย่อหยิ่งเช่นกัน “ฉันพบปัญหาร่างกายของตัวเองก็เพราะคุณได้เตือนฉันเมื่อคราวที่แล้ว “ฉันขอขอบคุณอย่างเป็นทางการที่ช่วยฉันในเรื่องนั้นนะ" โนเอมิกล่าวขอบคุณอย่างใจเย็น เธอทำราวกับว่าที่ปอดของเธอทำงานผิดพลาดนั้นไม่ใช่ปัญหาใหญ่โตอะไรตั้งแต่แรก จึงเป็นเรื่องธรรมดาสำหรับคนที่อยู่ในตระกูลที่ยิ่งใหญ่อย่างนี้ ย่อมไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอจะได้รับการรักษาอย่างเหมาะสม ตราบใดที่เธอไม่ได้กดดันตัวเอง เธอคิดว่าฮาร์วีย์โชคดีที่เดาได้ถูกเท่านั้นเอง แถมเธอยังเชื่อด้วยว่าฮาร์วีย์ได้นำความโชคร้ายมาให้เธอถึง