บทที่ 3774

ฮาร์วีย์มองดูแอ็กเซลราวกับว่าเขากำลังมองดูคนโง่เง่าเบาปัญญาอยู่ แล้วก็ถอนหายใจ “คุณคิดว่าฉันโง่เง่าเหมือนคุณเหรอ? ทำไมฉันต้องทำอะไรที่โจ่งแจ้งตั้งแต่แรกด้วยล่ะ?” เขาบอก “ส่งที่ฉันทำก็แค่ขอบัตรเพิ่มอีกใบแล้วใส่เงินเข้าไป “ฉันมอบบัตรใบนี้ให้โซอี้ตอนที่เราเจอกันในร้านอาหาร “ฉันก็เขียนรหัสผ่านบอกเธอตอนที่จับมือด้วย “สิ่งที่เธอต้องทำคือตรวจสอบโทรศัพท์เพื่อดูเงินที่อยู่ข้างในนั้น “พวกคุณบอกว่าจะให้เงินจำนวนนี้กับฉัน แต่เกิดอะไรขึ้นล่ะ? พวกคุณมีแต่คำสัญญาที่ว่างเปล่า “ฉันไม่เหมือนพวกคุณหรอก ฉันให้เงินเธอในจำนวนที่เธอไม่สามารถหาได้ในตลอดชาตินี้ “บอกฉันสิว่าคุณไม่คิดว่าเธอจะย้ายประเทศหลังจากมีเงินจำนวนมากมายนั้นอยู่ในมือเหรอ?” แอ็กเซลถอนหายใจ “เป็นฉัน...ฉันก็จะย้ายประเทศเหมือนกัน…” “สิ่งที่เรียกว่าความภักดีนั้นจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อค่าจ้างของการทรยศยังไม่มากพอ” ฮาร์วีย์พูดด้วยท่าทีสงบนิ่ง “ฉันไม่เพียงแต่ให้เงินแก่เธอเท่านั้น แต่ยังสัญญาว่าจะมอบส่วนแบ่งครึ่งหนึ่งของหอฝึกยุทธให้เธอด้วย “คงน่าแปลกใจถ้าเธอไม่เดินเข้ามาหาฉัน “เธอสามารถใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างรุ่งโรจน์และร่ำรวย โดยการขาย