บทที่ 32

“ใช่ค่ะท่าน เขาเป็นแค่คนรู้จัก ไม่รู้ว่าทำไมเขาถึงโทรหาดิฉัน” เวนดี้เอามือปิดโทรศัพท์และพูดอย่างระมัดระวัง ฮาร์วีย์กระตุกยิ้มเล็กน้อย “บอกให้เขาไสหัวไป ” “ได้ค่ะท่าน!” เวนดี้ถือโทรศัพท์แล้วเดินออกจากห้องทำงาน จากนั้นเธอก็ตะโกนออกมาอย่างเย็นชา “ซีอีโอของเราบอกให้คุณไสหัวไปไกล ๆ ค่ะ!” หลังจากนั้นเธอก็วางสายโทรศัพท ‘แซ็คช่างเป็นคนที่โง่เขลาจริงๆ!’ *** อีกด้านหนึ่งของโทรศัพท์ ในตอนแรกแซ็คนั้นหยิ่งพยองเชื่อมั่นในตัวเอง แต่ตอนนี้เขากลับต้องตกตะลึง หลังจากนั้นไม่นานเขาก็แทบลุกพรวดขึ้นมา “ให้ตายเถอะ! เธอมันก็เป็นแค่ผู้จัดการเท่านั้น! เธอทำตัวเย่อหยิ่งกับฉันได้ยังไง! เธอคิดว่าเธอเป็นใครกันหะ? เธอจะบอกให้ฉันไสหัวไปได้อย่างไร? เธอดูถูกตระกูลซิมเมอร์ของเราแบบนี้ได้ยังไง!” คนในตระกูลซิมเมอร์มองหน้ากันอย่างยอมจำนน ‘เมื่อกี้แซ็คยังได้ยินไม่ชัดงั้นเหรอ?’ ‘เธออ้างว่าซีอีโอของเธอบอกให้คุณไหัวไปซะ’ “คุณปู่ครับ ยอร์ก เอ็นเทอร์ไพรส์ล้ำเส้นเกินไป!” แซ็คกัดฟันกรอดอย่างเคืองโกรธ “พวกเขาช่างกล้าและทำกับตระกูลซิมเมอร์ของเราแบบนี้ได้อย่างไร เห็นได้ชัดเลยว่าพวกเขาดูถูกเรา เราควรขอให้ใครสักคนไป…” "หุบปาก!