บทที่ 109

“สาวน้อย คุณไม่ได้ยินที่ผมพูดเหรอ? เวลาปกติผมจะใช้เวลาสนุกกับคุณ แต่วันนี้ผมอารมณ์ไม่ดี... ” เซนเหล่ตา เขามองเห็นร่างกายที่ร้อนผ่าวของอีวอนน์ และใบหน้าที่ไร้ที่ติ แม้ว่าเขาจะรู้สึกว่าเธอดูคุ้นเคย แต่เขาก็ไม่สนใจเรื่องนี้มากนัก ไวแอตต์ที่อยู่ข้างหลังเขาหัวเราะ เมื่อได้ยินเสียงหัวเราะของเขา เซนก็เหล่ตาและมองไปที่ร่างที่ที่พิงอยู่ข้างรถไม่ไกล เขาหัวเราะอย่างน่าสยดสยองและพูดว่า “ไวแอตต์ คุณจะจัดการกับไอ้สารเลวนั่นอย่างไร?” ไวแอตต์ยังคงเห็นท่าทางเฉยเมยของฮาร์วีย์ ความโกรธพุ่งพล่านในใจเขาทันที เขาจ้องไปที่ฮาร์วีย์และพูดอย่างเย็นชาว่า “พวกเราเป็นคนที่มีอารยธรรม วันนี้เป็นแบบไม่ป่าเถื่อนละกัน แค่ปล่อยให้เขาคุกเข่าคร่ำครวญสักสองสามครั้ง แล้วเรียกผมว่านายท่านอีกสักสองสามครั้งก็พอ!” “เฮ้ ไอ้สารเลว นายได้ยินไหม? คุกเข่าลงไม่งั้น…” เซนแสดงท่าทางด้วยมืออีกข้างที่ไม่ได้รับบาดเจ็บ ทันใดนั้นเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านั้นก็หยิบกระบองออกมาจากเอวของพวกเขา แต่ละคนมีใบหน้าที่อึมครึม เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยเหล่านี้ล้วนอยู่ภายใต้การปกครองของเขา เนื่องจากเรื่องของฮาร์วีย์ในช่วงบ่ายเขาจึงเปลี่ยนท