บทที่ 78 อย่ากลับไปที่นั้นอีก

กลางดึกคืนหนึ่ง เจนเดินคนเดียวในย่านที่อยู่อาศัยของเธอ เธอขึ้นไปชั้นสองและสังเกตว่าไฟที่ทางเดินไม่ทำงาน เธอมองไปรอบ ๆ และคิดว่ามีเพียงไฟบนชั้นนี้เท่านั้นที่ไม่ทำงานเธอจึงเดินขึ้นไปชั้นบนอย่างระมัดระวัง เมื่อเธอไปถึงชั้นสาม ไฟตรงนั้นก็ใช้การไม่ได้เช่นกัน เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและใช้ไฟบนโทรศัพท์เพื่อเพิ่มความสว่างให้กับเส้นทางของเธอ เธอเดินกลับบ้านอย่างช้าๆ ในที่สุดเธอก็มาถึงทางเข้าห้องของเธอ เจนสั่น "คุณคาลเลน ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี้?” “ฉันรอคุณมานานมากแล้ว” “ ... ” เธอถามเขาว่าทำไมเขาถึงมาที่นี่และไม่ใช่ว่าอยู่ที่นี่มานานแค่ไหนแล้ว “เกิดอะไรขึ้น” เจนหยิบกุญแจไว้ในมือ แต่เธอไม่ได้ไขประตูต่อหน้าคาลเลน เธอยังคงรู้สึกต่อต้าน คาลเลนเข้าใจว่าทำไมเธอถึงทำตัวแบบนั้น มีความตื่นเต้นในดวงตาของเขา ความรู้สึกของการครอบครองเหยื่อที่ป้องกันตัวนั้นน่าทึ่งมาก "ฉันหิว" "อา?" “ฉันบอกว่า” คาลเลนลูบท้องของเขา “นานแล้วที่ฉันยังไม่ได้กินข้าว ฉันหิว" ทำไมเขาถึงมาที่นี่ถ้าเขาหิว? เจนไม่สามารถเข้าใจได้ว่าเกิดอะไรขึ้น เธอรู้สึกสับสน “ถ้าอย่างนั้นคุณควรไปทานอาหารเย็น” "ถูกของคุณ นั่นคือเหตุผลที่ฉันมาที่น