บทที่ 70 ชั้นชื่อคาลเลน จำชื่อฉันไว้

“หืม?” ดวงตาของชายคนนั้นฉายแววประหลาดใจ สายตาของเขาจับจ้องไปที่ผู้หญิงข้างถนน ไฟสลัว ๆ ตอนที่ผู้หญิงคนนั้นยืนอยู่ใต้แสงไฟ เงาของเธอก็ดูว่างเปล่า เธอยืนอยู่ที่นั่นด้วยตัวเอง และเขาเกือบจะคิดว่าคนที่ยืนอยู่ตรงนั้นคือคนชราที่ประสบความยากลำบากมาแล้วทุกรูปแบบในชีวิตของเธอ ทุกตารางนิ้วของร่างกายของเธอรวมถึงผมของเธอให้ความรู้สึกของคนที่เดินผ่านโรงสี ความอยากรู้อยากเห็นของเขาที่มีต่อเธอรุนแรงยิ่งขึ้น ผู้หญิงแบบไหนที่ดูเหมือนว่าเธอต้องอยู่อย่างดิ้นรนในขณะที่ใกล้ตายแม้ว่าจะอยู่ในช่วงปีที่ดีที่สุดของเธอก็ตาม? “ในหอพักของฉัน…ฉันมีแค่บะหมี่กับต้นหอม ฉันยังมีไข่ ฉันไม่สามารถทำอาหารที่ดีกว่านี้เพื่อเสิร์ฟคุณได้” ในตอนกลางคืน เสียงที่หยาบกร้านของเธอกระจัดกระจายไปตามสายลม หัวใจของผู้ชายเต้นรัว ผู้หญิงคนนี้ใช้คิดอย่างนานภายใต้แสงแสงสว่างของไฟถนน ว่าเธอจะให้อะไรกับเขาได้บ้างและเธอจะรับใช้เขาเพื่อเป็นการแลกเปลี่ยนกับเงินของเขาได้อย่างไร เธอครุ่นคิดอยู่นาน จากนั้นเธอก็บอกว่าเธอมีเพียงสิ่งเหล่านี้เท่านั้น เธอไม่สามารถสร้างสิ่งที่ดีกว่าเพื่อรับใช้และขอบคุณเขาได้ ทันใดนั้นชายคนนั้นก็รู้สึกว่าเงินสดในมือ