บทที่ 32 ฉันจะถามเป็นครั้งสุดท้าย

“ตุบ!” นั่นคือเสียงหัวเข่าของเธอกระแทกพื้น! "คุณชายสจ๊วต ฉันจะชดใช้เงินห้าล้าน และไม่น้อยไปกว่านั้น ฉันสัญญาว่าฉันจะทำงานให้หนักที่สุด โปรดเชื่อฉันด้วย ให้เวลาฉันอีกสักหน่อย” เงินห้าล้านเป็นเพียงเศษเงินบนบาร์ที่เขาวางไว้เพื่อทรมานเธอ มันเป็นวิธีที่เขาทำให้เธออับอายและแก้แค้นเธอ ... หากการเชื่อฟังจะทำให้เขารู้สึกดีขึ้นเล็กน้อยหากสามารถบรรเทาความโกรธของเขาเธอก็ยินดีที่จะทำทุกอย่าง อิสรภาพของเธอมีค่าใช้จ่ายห้าล้านเหรียญเองหรอ? ความโกรธที่แผดเผาในหัวใจของฌอนยิ่งมากขึ้น มากขึ้นเรื่อย ๆ! แม้เขาจะไม่ได้สังเกตว่าเขามองเจนด้วยความเจ็บปวดในสายตาของเขาอย่างไร! ผู้หญิงอะไร! ช่างเป็นผู้หญิงที่อ่อนแอน่าสมเพชต่ำต้อยน่าสงสาร…คำพูดเหล่านั้นใช้กับผู้หญิงคนนี้ตั้งแต่เมื่อไร เธอกำลังคุกเข่า? เธอกำลังคุกเข่า! เธอคุกเข่าจริง ๆ! “หัวเข่าของเธอราคาถูกขนาดนั้นเลยหรอ?” ฮ่าฮ่าฮ่า…ฮ่าฮ่าฮ่า! เจนตาเบิกกว้าง เธอไม่กล้าที่จะกระพริบตาเพราะเธอกังวลว่าถ้าทำแม้แต่ครั้งเดียวน้ำตาของเธอจะร่วงหล่น เธอกลัวการถูกทุบตี ไม่ใช่เพราะเธอกลัวความเจ็บปวด เธอไม่อยากได้ยินเสียงแห่งความเย่อหยิ่งของเธอที่ฝังลึกอยู่ในใจขอ