บทที่ 315 เรากลายมาเป็นแบบนี้ได้อย่างไร

เจนยืนอยู่หน้าประตูสีขาวเรียบ หลังจากยืนอยู่ตรงนั่นเป็นเวลานาน ในที่สุด เธอก็เอื้อมมือออกไป และผลักประตูเปิดออก "ฉันไม่กิน" บนเตียงโรงพยาบาลในหอผู้ป่วย เจสันสภาพของเขาเหี่ยวเฉา ทุกวันนี้ เขาอยู่ในความวิตกกังวล ความปรารถนาที่จะมีชีวิตอยู่ของเขาทำให้เขาดิ้นรนต่อสู้กับความเจ็บป่วยของเขา อย่างไรก็ตาม มันเจ็บมาก วันต่อวันที่เวลาผ่านไป เขาก็ยิ่งหมดหวังมากขึ้นเรื่อย ๆ เขากำลังต่อสู้กับความเจ็บป่วย และความสิ้นหวัง เขาต้องการที่จะมีชีวิตอยู่ เขาต้องการที่จะหมกมุ่นอยู่กับชีวิตที่หรูหรา และกลับไปสู่วันที่ปราศจากความกังวลในอดีต มาดามดันน์ใช้เวลาทั้งวันกับความเสียใจ เจสันรู้สึกไม่สบายใจที่เห็นใครบางคนเช็ดน้ำตาของเธอตลอดเวลา และถอนหายใจอยู่ข้าง ๆเขาตลอดทั้งวัน เมื่อเร็ว ๆ นี้มาดามดันน์ก็ป่วยเช่นกัน แต่เจสันกลับถอนหายใจด้วยความโล่งอกแทน ในที่สุดเขาก็สามารถดึงคน ๆ นี้ที่ไม่สามารถหยุดถอนหายใจต่อหน้าเขาทุกวันให้ออกจากข้างกายเขาได้ พ่อบ้านที่บ้านเป็นคนเดียวที่จะเอาอาหารมาให้เขาในตอนนี้ มาดามดันน์ได้ว่าจ้างผู้ดูแลที่ดีที่สุดให้ลูกชายสุดที่รักของเธอทำงานตลอดเวลา เจสันเบื่อกับกำแพงสีขาวในหอผู้ป่วย เมื