บทที่ 234 เรากลายเป็นคู่รักที่เอ๋อไห่

สายตาคู่หนึ่งมองมาที่พวกเขา มีตั้งแต่ความโกรธเกรี้ยว โกรธเคือง ไปจนถึงอิจฉา ... สายตานั้นมันเป็นของ ไมเคิล ลูเธอร์ เขายืนอยู่ตรงบันได ทันทีที่เขาเห็น ฌอน สจ๊วต เขาก็รีบร้อน เขาอยากจะหยุดมันทั้งหมด แต่ตั้งแต่วินาทีที่แสงแห่งชีวิตกลับเข้ามาในดวงตาของผู้หญิงคนนั้น เขาก็ไม่สามารถพาตัวเองก้าวไปข้างหน้าได้ ก่อนหน้านั้น ไม่ว่าเขาจะทำอะไร ไม่ว่าเขาจะจีบเธอ ดูแลเธอ หรือแม้แต่จูบเธอ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่ตอบสนองใด ๆ เขาเคยเห็นผู้หญิงคนนั้นราวกับคนที่ตายแล้ว และยังเป็นคนนิ่งเฉย แต่กลับ "มีชีวิตขึ้นมา" ทันทีที่ ฌอน สจ๊วต ปรากฏตัวต่อหน้าเธอ เขาไม่สามารถยอมรับได้! เขาไม่สามารถยอมรับความจริงที่ว่าเขาเป็นแค่คนไม่รู้อิโหน่อิเหน่ได้! เมื่อผู้หญิงคนนั้นเริ่มขว้างปาสิ่งของใส่สจ๊วตราวกับว่าเธอถูกสิงอยู่ ไมเคิลคิดกับตัวเองว่า ถ้าเขาวิ่งไปหาเธอตอนนี้ เขาจะไม่ช่วยเธอ แต่เขาจะเข้ามาขวางทางเธอ เพื่อระบายอารมณ์ที่ถูกคุมขังตลอดสามปีที่ผ่านมา ความปั่นป่วนของเธอดูเหมือนความบ้าคลั่ง ... แต่มันก็พิสูจน์ได้เช่นกันว่า ‘เธอยังมีชีวิตจิตใจอยู่’ “คุณอยากขว้างอะไรใส่ฉันอีกหรอ? ฉันจะไปเอามาให้” นั่นคือสิ่งที่ฌอนพูด