บทที่ 221 นี้คือความจริง

ภายในห้องนอนไม่มีเสียงพูดคุยใด ๆ มันเป็นเพียงความเงียบงัน บรรยากาศน่ากลัวมาก ทันใดนั้น... “ลูกชาย นี่ลูกพูดว่าอะไรนะ?” มาดามดันน์เบิกตากว้าง เธอมองไปที่เจสันอย่างคาดหวัง เธอหวังว่าเธอจะได้ยินเขาผิด เจสันกดริมฝีปากเข้าหากัน “ผมได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว” ริมฝีปากของเขาซีด แม้ว่าแพทย์จะบอกว่ามีวิธีการรักษาสำหรับสิ่งนี้ แต่เขาก็รู้วิธีที่ดีที่สุดในการกำจัดความเจ็บป่วยนี้คือการได้รับไตใหม่ มาดามดันน์ไม่สามารถรับสิ่งนี้ได้ ร่างกายของเธอสั่น และเธอก็เกาะกำแพงไว้ข้าง ๆเธอเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองล้มลง โจเซฟมองไปที่รายงานสามฉบับที่เจสันโยนลงไปและหลังจากนั้นไม่นาน เขาก็เงยหน้าขึ้น เขาถามว่า “รายงานพวกนี้คืออะไร? ลูกได้รับรายงานของเราได้อย่างไร?” เจสันเงยหน้าขึ้นมองใบหน้าตรงหน้าซึ่งคล้ายกับเขาด้วยความไม่เชื่อ "พ่อ! ฉันเป็นมะเร็งเม็ดเลือดขาว! ในตอนนี้ พ่อไม่ได้กังวลเกี่ยวกับร่างกายของผม แต่ถามว่าผมได้รับรายงานเหล่านี้มาอย่างไรงั้นเหรอ?” มาดามดันน์รีบวิ่งเข้าไป “ลูกเอ๋ย ลูก! อย่าอารมณ์เสีย พ่อของลูกจะไม่สนใจลูกได้อย่างไร?” โจเซฟรู้ว่าเขาไม่สามารถชนะได้ด้วยหลักการ เขาขมวด