บทที่ 8

ช่างเวอร์วังอลังการงานสร้างเสียจริง มาเดลีนเองมองไม่เห็นสิ่งผิดพลาดใด ๆ ในการแสดงนั่นเลย เธอไม่คิดว่าเมเรดิธจะท้องเหมือนกัน แต่ถึงอย่างนั้นเด็กที่อยู่ในท้องของเมเรดิธ ใช่ลูกของเจเรมี่จริง ๆ เหรอ? เพราะเท่าที่จำได้ เมเรดิธเองเคยนอนกับคนพเนจรข้างถนนจากความผิดพลาดครั้งนั้น มันเป็นเรื่องบังเอิญในวันที่เธอเข้าห้องผิดเมื่อสามเดือนก่อน ถ้าเธอท้องจริง ๆ เรื่องพ่อของเด็กต้องมีการพูดคุยอีกที แต่อย่างไรตาม มาเดลีนเองก็ไม่สามารถปฏิเสธความจริงที่ว่าเจเรมี่มักจะใช้เวลาทั้งคืนกับผู้หญิงคนนี้ เมื่อเธอคิดถึงเรื่องนี้ความเจ็บปวดในใจของเธอก็เริ่มลุกลามอีกครั้ง แต่ความเจ็บปวดนั้นไม่สามารถเทียบได้กับสิ่งที่เธอรู้สึกเมื่อเห็นเจเรมี่จับเมเรดิธ อย่างอ่อนโยนด้วยความรักและเอาใจใส่ เมเรดิธ ยกมือขึ้นปิดหน้าและร้องไห้อย่างน่าสงสาร “เจเรมี่ อย่าต่อว่าแมดดี้เลย มันเป็นความผิดของฉันทั้งหมด ฉันไม่ควรตกหลุมรักคุณ ในทางกลับกันฉันหวังว่าคุณจะสามารถพูดคุยกับแมดดี้เรื่องนี้เพื่อเธอจะได้ไม่ทำร้ายลูกของเรา…” เมื่อเมเรดิธพูดถึงเด็ก มาเดลีนจะเห็นท่าทีที่เปลี่ยนไปของเจเรมี่อย่างชัดเจน เจเรมี่เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็วเพื่อจ้องมองเธอด้วยความตั้งใจ สายตาที่เย็นชาของเขายิงตรงมาที่เธอราวกับว่ามันเป็นมีดที่ทำจากน้ำแข็ง “มาเดลีน!” เจเรมี่โกรธควันออกหู เขาไม่เคยเลยสักครั้งที่จะเรียกชื่อเธอด้วยท่าทีอ่อนโยน เมื่อใดก็ตามที่เขาเรียกชื่อเธอน้ำเสียงของเขาจะแฝงไปด้วยความเกลียดชังหรือความเกรี้ยวกราดอย่างรุนแรง “เธอบังคับฉัน” มาเดลีนพยายามอย่างมากที่จะเปิดเผยความจริง “เจเรมี่ขอร้องล่ะ อย่าหลงกลเธอ ผู้หญิงคนนี้ไม่ใช่คนที่คุณคิด เธอเป็น…” "หุบปาก!" เขาขัดขึ้นมาอย่างเย็นชา เสียงทุ้มของเขาแฝงไปด้วยรังสีที่อันตราย “ เมื่อกี้เธอตบมาเดลีนงั้นเหรอ?” มาเดลีนกัดริมฝีปากแห้งของเธอ "ใช่.." เธอยอมรับอย่างตรงไปตรงมาและเห็นเมเรดิธที่เริ่มมีรอยยิ้มเยาะเย้ยหลังรู้สึกพอใจมากที่ตัวเองอยู่เบื้องหลังของการกระทำทั้งหมด เจเรมี่กำลังตกหลุมพลาง! ณ ตอนนี้ดวงตาของเจเรมี่เต็มไปด้วยไฟแห่งความพิโรธ ดูเหมือนมันแทบรอไม่ไหวที่จะแผดเผามาเดลีนให้หายไป “เพียะ!” เขาตบมาเดลีนไปที่ใบหน้าองเธอฉาดใหญ่ เธอตกตะลึงอย่างที่สุด เธอได้ลิ้มรสคาวเลือดที่มุมปาก มันทั้งขมและเปรี้ยว เธอรู้สึกน้ำตาเริ่มซึมออกมาก่อนจะทิ้งตัวกลิ้งลงมาที่แก้มของเธอหลังจากที่ดวงตาของเธอไม่สามารถรับน้ำหนักได้ เขาตบเธอ แม้ในตอนนี้ เขาไม่เคยมีความห่วงใยให้กับเธอ ถึงแม้เขาจะเคยเหยียดหยามเธอ อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยทำร้ายเธอเลยสักครั้ง “ไปจากที่นี่ซะและขอโทษเมเรดิธเดี๋ยวนี้!” เจเรมี่ออกคำสั่ง ใบหน้าหล่อเหลาของเขาถูกปกคลุมไปด้วยความเยือกเย็น แววตาของเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดีอยู่ข้างใน ซึ่งมาเดลีนเองไม่สามารถเข้าใจได้ หลังจากที่เมเรดิธรู้สึกพอใจ เธอเดินไปข้างหน้าด้วยความเสียใจ “เจเรมี่ไม่เป็นไร แมดดี้และฉันเราเป็นพี่น้องกัน ฉันไม่ต้องการให้เธอต้องเอ่ยขอโทษฉัน มันเป็นความผิดของฉันเอง พวกคุณแต่งงานกันแล้ว ฉันไม่ควรติดต่อกับคุณอีก แต่ฉันไม่สามารที่จะหยุดเจอคุณได้…” “เมเรดิธหยุดเสแสร้งสักที ทั้งหมดนี้เป็นส่วนหนึ่งของแผนการของเธอ!” มาเดลีนกลั้นน้ำตาของเธอกลับเข้าไปก่อนจะเปิดโปงเมเรดิธโดยไม่ลังเล เมเรดิธกำลังร้องไห้ด้วยสีหน้าเจ็บปวด “แมดดี้เธอกล่าวหาฉันแบบนั้นได้ยังไง? ทำไมเธอถึงกลายเป็นคนแบบนี้” “ที่ฉันกลายเป็นแบบนี้ก็เพราะผู้หญิงสองหน้าอย่างเธอทำให้ฉันเห็นความจริง!” “มาเดลีน!” ชายหนึ่งเดียวที่อยู่ข้าง ๆ โกรธมาก เขากระชากมาเดลีนที่กำลังนั่งอยู่บนเตียงก่อนจะดึงเธอไปหาเมเรดิธ “ขอโทษซะ!” เขากำลังบังคับเธอ