บทที่ 312

ดวงตาของเมเรดิธเต็มไปด้วยประกายของนักฆ่า เธอมีเจตนาที่ต้องการฆ่าอย่างชัดเจนเหมือนแววตาของเธอดูคล้ายว่าต้องการค่ามาเดลีนด้วยมีดนับพันเล่ม เธอหยิบกรรไกรอันใหญ่หลังตู้ และชี้ปลายแหลมเข้าหามาเดลีน และพุ่งไปที่มาเดลีนอย่างโหดเหี้ยม เมเรดิธอัดแน่นไปด้วยความโกรธและเธอต้องการที่จะสั่งสอนให้ผู้หญิงที่อยู่ตรงหน้าได้สำนึกและลงเอยแบบเดียวกันกับที่มาเดลีนเคยเจอ กระนั้น ท่าทีของมาเดลีนในตอนนี้ไม่เกรงกลัวเลยสักนิด เธอหลบปลายแหลมของกรรไกรได้ เธอใช้โอกาสนั้นจับแขนของเมเรดิธไว้อย่างใจเย็น ในขณะที่เมเรดิธถือโอกาสนั้นตวัดกรรไกรไปรอบ ๆ ดวงตาสีอัลมอนด์เบิกกว้าง เธอยกมืออีกข้างขึ้นเพื่อทำการลอบโจมตีมาเดลีนแต่มาเดลีนรู้ทันและมองออกในทันที ขณะที่เมเรดิธหยุด มาเดลีนยกมือขึ้นเล็กน้อยก่อนที่จะตบลงบนหน้าเมเรดิธอย่างเต็มแรง จากการถูกตบ เมเรดิธก็ร้องออกมาด้วยความเจ็บอย่างสุดเสียง บาดแผลที่อยู่บนหน้ายังไม่หายดีและยังเปียกชุ่มไปด้วยไวน์ หลังจากถูกตบ ความเจ็บปวดที่ร้อนแรงก็แผดเผาซึมซับเข้าไปในส่วนใต้ผิวหนัง “ใบหน้าของฉัน!” เธออุทานออกมา พร้อมดวงตาเบิกกว้างด้วยความโกรธ เธอไม่อยากเห็นแววตาที่หยิ่งยโสและเลือดเย็น