บทที่ 17

คำกล่าวหาที่เยือกเย็นของผู้ชายคนนี้ส่งผลกระทบโดยตรงต่อ มาเดลีน เธอรู้สึกว่านี่เป็นเรื่องน่าตลกสิ้นดี “คุณไม่รู้เรื่องนี้มาก่อนยังงั้นเหรอ คุณวิทแมน” การตอบกลับของมาเดลีน มีอนุภาคในการเพิ่มความโกรธของเจเรมี่ ให้เพิ่มมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาเชิดคางของเธอขึ้นอย่างโกรธเคืองในขณะที่เขาจ้องมองเธอด้วยดวงตาสีดำที่เต็มไปด้วยความโกรธ “งั้นเธอไปตามหาคนรักเก่ามางั้นสินะ หืม?” ‘คนรักเก่า? เขาต้องหมายถึงแดเนียลแน่ ๆ’ แดเนียลเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเจเรมี่ พวกเขาอายุมากกว่าเธอสองปี อีกทั้งเขายังเป็นรุ่นพี่ของเธอ เเดเนียล เองเคยสารภาพรักกับมาเดลีน ในระหว่างพิธีจบการศึกษาทุกคนในโรงเรียนคิดว่าพวกเขาเริ่มออกเดทในภายหลัง มาเดลีนไม่คิดว่า เจเรมี่เองจะเชื่อข่าวลือพวกนั้นเช่นเดียวกับทุกคน “มาเดลีน ฉันบอกเธอไว้ก่อนเลยนะว่าถึงแม้ว่าวันหนึ่งฉันจะไล่เธอออกไป แต่อย่าคิดว่าเธอจะหนีไปหาผู้ชายคนอื่นได้ ฉันชักอยากจะเห็นซะแล้ว ว่าใครกล้าเก็บขยะที่ฉันเคยใช้แล้วทิ้ง มาใช้ต่อ!” ขยะ? เขากำลังเปรียบเปรยเธอด้วยคำพูดเช่นนี้ ความเจ็บปวดเริ่มลุกลามที่หัวใจของมาเดลีน เธอผลักผู้ชายร้ายกาจออกไปโดยที่เธอไม่รู้ตัว “เจเรมี แค่เพียงเพราะคุณไม่ซื่อสัตย์ต่อการแต่งงานครั้งนี้ มันไม่ได้หมายความว่าฉันจะมีความสัมพันธ์เช่นนั้นกับคนอื่นในแบบที่คุณเป็น! ตลอดเวลาที่ผ่านมาฉันมีผู้ชายเพียงคนเดียว และนั่นก็คือคุณ! คุณไม่เพียงแต่ทำให้ฉันอับอายด้วยคำพูดของคุณ แต่คุณยังทำให้ตัวเองอับอายขายหน้าด้วยเช่นกัน!” มาเดลีนวิ่งกลับไปที่ห้องของเธอ ทันทีที่ระบายคำพูดพวกนั้นออกไป ในทางกลับกันเจเรมี่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม ความว่างเปล่าในวงแขน ทำให้เขาตกอยู่ในความงุนงง เขาเงยหน้าขึ้นมองด้านหลังของมาเดลีน คิ้วเรียวสวยถูกขมวดเบา ๆ โดยที่เจ้าตัวไม่รู้สึกตัว แสงจันทร์ส่องลงบนใบหน้าของชายหนุ่มท่าท่างและการแสดงออกของเขายังเป็นสิ่งที่ไม่เเน่ชัด … มาเดลีนไปทำงานเช่นเดียวกับทุกครั้ง อย่างไรก็ตามในขณะที่เธอก้าวเข้ามาในสำนักงาน เธอถูกเรียกตัวโดยแผนกบุคคล ผู้จัดการแผนกยื่นใบลาออกให้กับเธอ มาเดลีน รู้สึกสับสนอยู่ไม่น้อย เขาให้เหตุผลกับเธอเพียงสั้น ๆ “บริษัทของเราไม่ต้อนรับคนขี้ขโมย” มาเดลีนเข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้เป็นอย่างดี นี่คงเป็นผลมาจากวีดีโอ “การขโมย" ในวันนั้นถูกเผยแพร่ทางออนไลน์ เธอมีหลักฐานที่จะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของเธอครั้งนี้ แต่ว่าเจเรมี่ได้ทำลายมันลงอย่างเป็นที่เรียบร้อย ตอนนี้เธอเป็นเพียงโจรไร้ยางอายในสายตาของทุกคน มาเดลีนรู้สึกผิดและโกรธมาก ไม่มีอะไรที่เธอสามารถทำได้เลย ในเกลนเดล ทุกอย่างจะเป็นไปตามที่เจเรมี่ ต้องการขอเพียงเเค่เขาเอ่ยปากขึ้น ไม่ว่าจะเป็นอย่างไร ความจริงก็คือเขาไม่เคยคิดช่วยเธอ เขาปรารถนาให้เธอหายไปตลอดกาล มาเดลีนส่งเรซูเม่ของเธอไปสัมภาษณ์งานที่บริษัท อื่น ๆ อีกสองสามแห่ง แต่พวกเขาต่างปฏิเสธเธอโดยไม่ลังเล นอกจากนี้บางทีมันอาจเป็นเพียงการคิดไปเอง แต่เธอก็รู้สึกไม่สบายในบางครั้งเธอรู้สึกเจ็บปวดภายในช่องท้อง มาเดลีนเป็นห่วงลูก เธอจึงไปโรงพยาบาลเพื่อตรวจสุขภาพทันที มีผู้เข้าใช้บริการจำนวนมากอยู่ในโรงพยาบาล ระหว่างรอผลตรวจมาเดลีนมองไปที่หญิงตั้งครรภ์ที่มีสามีอยู่เคียงข้าง อย่างรู้สึกอิจฉา เธอไม่กล้าคิดเพ้อฝันว่า เจเรมี่จะมาตรวจครรภ์เป็นเพื่อนเธอในวันหนึ่ง มันแทบจะเป็นไปไม่ได้เลย “โอ้? นั่นคงไม่ใช่แมดดี้ใช่ไหม” ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงของเมเรดิธ มาเดลีนเงยหน้าขึ้นมองเมเรดิธ ในชุดเสื้อเชิ้ตตัวใหญ่หลวม ๆ หล่อนยิ้มให้เธออย่างอ่อนโยน “เธอก็มาตรวจครรภ์เหมือนกันงั้นหรอ เจเรมี่ไม่ได้มาด้วยกันกับเธองั้นหรือ?” เมเรดิธยิ้มให้กับทุกอย่าง เธอดูไร้เดียงสาและไม่มีพิษมีภัยใด ๆ มาเดลี เองรู้สึกเจ็บขั้วในใจ เธอไม่ต้องการแสดงความอ่อนแอให้ใครเห็น “อ่า… เจเรมีไม่ได้อยู่กับเธอเหมือนกัน ส่วนเรื่องเด็กในท้องของเธอในไม่ช้าเขาจะต้องรู้มันเร็ว ๆ นี้” ปฏิกิริยาของเมเรดิธเปลี่ยนไปชั่วพริบตาอย่าง เธอมีอาการร้อนรน แต่ทว่าในพริบตาเธอยิ้ม และมีความรู้สึกภูมิใจในตัวเอง ขณะที่เธอพูดว่า “โอ้ ถ้าเธอหมายถึงเจเรมีแล้วล่ะก็? เขาไปรับผลตรวจแทนฉัน”