บทที่ 140

ฝนเริ่มตกหนักขึ้นในขณะที่มาเดลีนยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้นที่เปียกแฉะ มือของเธอคลำไปรอบ ๆ ตัวเธออย่างบ้าคลั่ง รถยนต์ที่ขับผ่านเธอไปสาดน้ำใส่เธอครั้งแล้วครั้งเล่า กระนั้น เธอก็ยังไม่พบร่มของเธอที่ตกได้ เจเรมี่กำลังจะสตาร์ทรถ แต่เขาเหลือบมองกระจกมองหลังโดยไม่ได้ช่วยเหลืออะไร เมเรดิธสังเกตเห็นสิ่งนี้และทำให้ความสนใจของเจเรมี่เปลี่ยนไปทันที “เจเรมี่ ไปกันเถอะ เราต้องพาแจ็คไปตรวจหน้า” เจเรมี่หันหน้าของเขากลับมา “ไม่ต้องกังวล ไม่มีแผลเป็นบนใบหน้าของแจ็คแน่นอน” “ฉันไม่คิดว่าแมดดี้จะเกลียดชังฉันถึงขนาดนี้ ฉันคิดไม่ถึงว่าพ่อของฉันจะขอให้คนอื่นกรีดใบหน้าของเเมดดี้เพื่อล้างแค้นให้ฉันและแจ็ค” เมเรดิธพูดอย่างไร้เดียงสา “เจเรมี่ คุณคงไม่ตำหนิพ่อของฉัน ใช่ไหม?” “เด็กโง่ ทำไมผมถึงตำหนิพวกเขากัน?” เจเรมี่ยิ้ม เขามองกระจกมองหลังอีกครั้ง เขาเห็นมาเดลีนยืนขึ้นหลังจากหาร่มของเธอเจอ จากนั้น เขาเฝ้าดูเธอเดินจากไปตามเส้นทางเดินเท้า เขาเยาะเย้ยด้วยความโกรธ “ผู้หญิงคนนั้นสมควรที่จะถูกทำให้ใบหน้าเสียโฉม ใครขอให้เธอทำสิ่งที่โหดร้ายและน่ารังเกียจพวกนั้นกันล่ะ?” เมเรดิธรู้สึกยินดีเมื่อเห็นความโกรธและความไม่พอ