บทที่ 1404
เมเดลีนยิ้มก่อนจะขมวดคิ้ว
“แล้วผู้ชายที่ลักพาตัวแม่ล่ะ?”
“ตอนนี้ตำรวจนำตัวเขาไปที่ห้องขัง เขาสารภาพทุกอย่างแล้ว”
“เขาบอกว่าอะไรคะ?” เมเดลีนถามต่อ
เจเรมี่ลูบแก้มของหญิงสาวด้วยความอ่อนโยนแล้วตอบ “เขาบอกว่าเห็นแม่ของคุณข้างถนนตรงบริเวณใกล้ ๆ ซากปรักหักพังของคฤหาสน์มอนต์โกเมอรี เขาจำแม่คุณได้ก็เลยหลอกให้แม่ตามเขาไป ก่อนจะโทรเรียกค่าไถ่กับเรา”
เมื่อเขาพูดอย่างนั้น เจเรมี่ก็รู้สึกเสียใจเล็กน้อย
“ผมตัดสินใจผิดที่ปล่อยให้คุณเข้าไปคนเดียว ผมสามารถจัดการไอ้เลวนั่นได้ด้วยตัวผมเอง แต่สุดท้ายผมก็ทำให้คุณต้องตกอยู่ในอันตรายแบบนั้น”
เขากุมใบหน้าของเธอ แววตาเต็มไปด้วยความสำนึกผิด “ผมกลัวมากว่าคุณจะเจ็บอีก ลินนี่”
เมเดลีนเงยหน้าขึ้นมองดวงตาอันน่าหลงใหลคู่นั้นด้วยความรู้สึกเอ็นดู
เธอโน้มตัวเข้าสู่อ้อมกอดของเขาอย่างไม่ลังเล และรู้สึกว่าน้ำหนักที่อยู่ในใจได้เบาบางลง
“ฉันดีใจที่มีคุณนะ เจเรมี่”
เจเรมี่ยิ้มแล้วลูบหัวเมเดลีน “เด็กโง่”
เธอยิ้มด้วยความโล่งใจ ตอนนี้รู้สึกดีขึ้นมากแล้ว
เช้าวันรุ่งขึ้นในที่สุดเอโลอิสก็ฟื้นขึ้นมา อาการของเธอก็ยังคงไม่ดีนัก สิ่งที่เอโลอิสทำได้คือลืมตาขึ้นมามอง ทว่าไม่ส
Locked chapters
Download the Webfic App to unlock even more exciting content
Turn on the phone camera to scan directly, or copy the link and open it in your mobile browser
Click to copy link