บทที่ 1371

ก่อนที่เจเรมี่จะพูดจบ เฟลิเป้ก็ยิ้มและพยักหน้า เขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ข้างทางม้าลายและมองไปยังถนนที่วุ่นวาย แววตาเต็มไปด้วยความเศร้าและความเหงาอย่างสุดจะพรรณนา “ตั้งแต่ที่เคธี่จากไป ในชีวิตฉันก็ไม่ได้มีเป้าหมายอะไรพอจะทำให้อยากใช้ชีวิตต่อ ถ้าตอนนั้นฉันไม่เลือกทางที่ผิดและแตะเรื่องที่ไม่ควรแตะ เคธี่ก็คงไม่ตาย” เฟลิเป้ลดสายตาลงด้วยความสำนึกผิด มือที่ซ่อนอยู่ในกระเป๋ากางเกงกำรอบขวดแก้วอันเล็ก ๆ เอาไว้ คนที่เขารักที่สุดอยู่ในนี้ “ฉันได้ทำทุกอย่างที่ต้องทำแล้ว และแก๊งสเตเจี่ยนจอห์นสันเองก็โดนทำลาย โยริคตาย แล้วไรอันก็ถูกจับ เพราะงั้นฉันเองก็ควรไปมอบตัว” หลังจากที่พูดอย่างนั้น เฟลิเป้ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แสงแดดส่องผ่านใบไม้สีเขียวและกิ่งก้านสร้างแสงตกกระทบบนใบหน้าอันหล่อเหลาของเฟลิเป้ ขณะที่เขายิ้มออกมาด้วยความขมขื่น “บางทีฉันก็สงสัยว่าทำไมเอวลีนถึงให้อภัยนายได้ และนายยังเก็บชิ้นส่วนที่กระจัดกระจายมาประกอบกันแล้วเริ่มต้นใหม่กับเธอ ทั้งที่นายทำร้ายเธอมากขนาดนั้นได้ยังไง และทำไมฉันกับเคธี่ถึงไม่มีโอกาสอย่างนั้นบ้าง? “หลังจากนั้นฉันก็คิดทบทวนเป็นอย่างดีแล้ว และพบว่าฉันไม่ควรโทษใครทั้งน