บทที่่ 128

มาเดลีนหยุดนิ่งในทุกย่างก้าว เธอไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยิน แต่เธอรู้สึกว่าเจเรมี่จับเธอแน่นขึ้น “ลินนี่…” เขาเรียกเธอว่าลินนี่ ช่างเป็นชื่อต่างประเทศที่คุ้นเคย ทันใดนั้นดวงตาของมาเดลีนแดงขึ้น ขณะจ้องมองใบหน้าที่หลับของเจเรมี่ การมองเห็นของเธอพร่ามัวจากน้ำตาที่เริ่มออกมาไม่ขาดสายตั้งเเต่วินาทีที่เธอได้ยินชื่อนั้น เมื่อนึกถึงความบังเอิญเมื่อหลายปีก่อน หัวใจของมาเดลีนรู้สึกถึงความปรารถนาทั้งหมดที่มี “เมอร์ ไม่ต้องกังวล สิ่งที่ผมสัญญากับคุณ ผมจะทำให้มันเกิดขึ้นอย่างแน่นอน…” หัวใจของมาเดลีนที่เพิ่งเริ่มอบอุ่นก็กลับมาแข็งอีกครั้ง เธอกัดริมฝีปากขณะดึงมือออก ลินนี่ที่เจเรมี่กำลังร้องเรียกเพราะไม่ใช่เธอ แต่เป็นเมเรดิธ นั่นเป็นความจริง ปัจจุบันเมเรดิธเรียกตัวเองว่า เอวลีน มอนต์โกเมอร์รี มาเดลีนรู้สึกอับอายอย่างไม่น่าเชื่อ เธอหัวเราะเยาะตัวเองขณะที่เธอจากไป เธอสมควรได้รับความเจ็บปวดที่รู้สึกอยู่ตอนนี้จริงๆ เธอจะไม่รู้สึกกับผู้ชายคนนี้ได้ยังไงทั้งที่มันเกิดขึ้นแล้ว? มาเดลีนซื้อยาแก้ไข้ และในขณะที่เธอกำลังจะปลุกเจเรมี่ขึ้นมา โทรศัพท์ของเขาก็ดังขึ้น เมื่อมองไปที่จอแสดงชื่อของเมเรดิธอยู่บนหน้า