บทที่ 11

มาเดลีนกลับมายังที่คฤหาสน์ที่เงียบเหงาว่างเปล่า เธอคิดถึงเรื่องหย่าบวกกับคำตอบที่เจเรมี่ทำให้หัวใจเธอทวีคูณความปวดร้าวเฉกเช่นถูกซอยด้วยมีด ความคิดที่ว่าเจเรมี่จะเกลียดเธอมากขนาดนี้นั้นไม่เคยมีอยู่ในสมองเธอเลย เขาใจร้ายมากที่บอกให้เธอทำแท้งได้อย่างง่ายดาย มาเดลีนรู้สึกกลัว ถ้าเจเรมี่ต้องการทำมันจริง ๆ​ เธอควรทำอย่างไร? ในเวลาเดียวกันมีเสียงดังมาจากประตูหน้าบ้าน เจเรมี่กลับมาแล้ว เขายังคงยืนตัวตรงและดูสง่างามเช่นทุกครั้ง ความประหลาดใจเกิดขึ้นในใจ มาเดลีนรู้สึกกังวลมากขึ้น เธอกลัวมากว่าเจเรมี่จะบังคับให้เธอทำแท้ง เธอค่อนข้างประหลาดใจที่เจเรมี่ไม่ได้เอ่ยถึงการหย่าร้างหรือการทำแท้งใด ๆ ในทางกลับกันเขาย้ำให้เธอกลับไปที่คฤหาสห์วิทแมนพร้อมกับเขาในวันที่จะถึงนี้ในฐานะภรรยาของเขา ซึ่งเป็นวันเกิดครบรอบ 50 ปีแม่ของเขา ความประหลาดใจเกิดขึ้นในใจเธออีกครั้ง นี่หมายความว่าเขาพยายามจะยอมรับเธอหรือเปล่า? อย่างไรก็ตามความหวังที่เพ้อเจ้อนั่น ถูกเขาบดขยี้ลงทันที ดวงตาของชายคนนั้นเย็นชาเช่นเดียวกับคำพูดต่อมาเช่นกัน “มาเดลีนอย่าแม้แต่คิดว่าใจของฉันจะเปลี่ยน คงไม่มีวันที่ฉันตกหลุมรักผู้หญิงที่ไร้ยางอายอย่างเธอ” ถ้อยคำที่เเสนร้ายกาจนั่นแทรกซึมเข้าไปในหัวใจของมาเดลีนดั่งคมมีด ในความรู้สึกของมาเดลีนเธอรู้สึกว่าเรื่องพวกนี้น่าขบขันเสียจริง เธอมองไปที่เจเรมี่รอยยิ้มซุกซนถูกฉีกออกบนใบหน้าที่บริสุทธิ์ของเธอ “ฉันช่างไร้ค่าจริง ๆ​ ที่เป็นต้นเหตุที่ทำให้ตัวเองมัวหมองด้วยการไล่ตามผู้ชายที่ไม่มีวันรักฉัน อย่างนั้นแล้วฉันจะไปเปรียบเทียบกับผู้หญิงที่คุณรัก​ ด้วยระดับที่ต่ำเตี้ยนี้ได้อย่างไร" ชายคนนั้นตัวแข็งทื่อทันทีในขณะที่เขาถอดเสื้อสูทออก เขาหันกลับมาด้วยใบหน้าที่หล่อเหลาที่ถูกปกคลุมไปด้วยความโกรธ “มาเดลีน​เธอต้องการที่จะโดนขยี้ให้เป็นผงใช่ไหม” “ฉันพูดความจริง เจเรมี่ คุณรู้ไหมว่าทำไมคุณถึงหลับนอนกับฉันเมื่อสามเดือนก่อน” เธอเดินตรงเข้ามาหาเขาและดวงตาของเธอเต็มเปี่ยมไปด้วยความมั่นใจขณะที่เธอพูดว่า “มันเป็นเพราะเมเรดิธ​ เธอเป็นคนบงการแผนการทั้งหมด" “เธอวางแผนที่จะนอนกับคุณ แต่ด้วยบางอย่างที่ผิดพลาดทำให้เธอนอนกับคนแปลกหน้าแทน แม้กระทั่งตอนนี้เธอท้อง เด็กในท้องอาจไม่ใช่ลูกของคุณก็ได้!” ใบหน้าของเจเรมี่เปลี่ยนเป็นสีดำอย่างน่ากลัวหลังจากได้ยินเธอกล่าว เขาเอื้อมมือดึงมาเดลีนเข้าหาตัวเขาอย่างแรง ก่อนที่มือที่เย็นเฉียบของเขาก็จับลำคอเรียวของเธอและทุกข้อนิ้วมือของเขาก็เริ่มออกแรงบีบ ​มาเดบีนพยายามหายใจ มันเริ่มทำให้เธอสำลัก “เธอคิดว่าฉันจะเชื่อไหม คิดว่าผู้หญิงหน้าด้านอย่างเธอจะเทียบอะไรได้กับเมเรดิธงั้นเหรอ?” หลังจากจบคำพูดอย่างนั้นเขาก็ผลักมาเดลีนออกไป ในที่สุดเธอได้มีเวลาหายใจ แต่เวลานั่นไม่พอให้เธอหาที่ยืนทำให้เธอสะดุดถอยหลังและล้มลง ท้องของเธอชนเข้าที่มุมเตียง ความปวดร้าวที่แสนสาหัสได้กระจายไปทั่วตัวเธอ เธอปวดมากจนเหงื่อเย็น ๆ​ ไหลออกมา เธอกุมท้องร้องขอความช่วยเหลือจากเจเรมี่ที่หันหลังให้เธอ “ เจเรมี่ ฉันปวด…” เจเรมี่หยุดและชำเลืองมองไปบนพื้นที่มาเดลีนนั่งด้วยหางตาอันเย็นชา “การแสดงของเธอทำได้ดีขึ้นเรื่อย ๆ น่ะ แต่ฉันไม่สนใจเธอหรอกนะม่ว่าจะมีอะไรเกิดดขึ้นก็ตาม อยู่คนเดียวไปซะยังไงเธอปกติดีนี่” ไม่มีสิ่งใดทำร้ายความรู้สึกมาเดลีนมากเท่าคำพูดเขาอีกเเล้ว ผู้ชายที่เธอรักมาตลอด 12 ปี คนนี้! เธอหมดสติไป หลังจากนั้นไม่นานเธอฟื้นขึ้นมาในวันรุ่งขึ้น เธอนึกย้อนถึงสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนที่เธอจะหมดสติะ รูม่านตาของเธอก็ตีบตันในทันที เธอแตะท้องของเธออย่างกังวล หมอเวรเดินเข้ามา เมื่อเธอเห็นใบหน้าของมาเดลีน​ หล่อนมองเธอด้วยสายตาเยียดหยาม “ลูกของคุณปลอดภัยดี แต่ก็เพียงแค่ตอนนี้เท่านั้น” มาเดลีนตัวสั่นเทิ่ม ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความกลัว “คุณหมอ คุณหมอหมายความว่ายังไง แค่ตอนนี้งั้นเหรอ? ” “หมายความว่าคุณเป็นเนื้องอกในมดลูก เพื่อทำการรักษาชีวิตคุณไว้ ทางเราจึงตัดสินใจเอาเด็กออก”