Webfic
Open the Webfic App to read more wonderful content

บทที่ 107

“ไม่เป็นไร” มาเดลีนยิ้มอย่างเฉยเมย “นี่ คุณทานอาหารเย็นหรือยัง คุณวิทแมน?” เฟลิเป้ส่ายหัว “มีอะไรงั้นหรือ?” “คุณอยากจะลองฝีมือของฉันไหม? ฉันทำอาหาร ฉันเกือบจะเสร็จแล้ว” เฟลิเป้สูดดมเบากลิ่นหอมของข้าวช่างหอมเตะจมูกเขาจริงๆ “ถ้าอย่างนั้น ผมขอรับข้อเสนอนั้นล่ะกันนะ” มาเดลีนมีความสุขมากเมื่อเธอได้ยินคำตอบของเขา เดิมทีเธอวางแผนที่จะเข้านอนหลังอาหารมื้อสบายๆ แต่ตอนนี้เธอผัดกับข้าวเพิ่มอีกสองอย่าง ครั้งหนึ่งเธอเคยมีความหวังไว้มากว่าเมื่อชายอันเป็นที่รักของเธอกลับมาบ้านหลังจากเลิกงาน จากนั้น เขาจะกินอาหารทำเองที่เธอทำให้ ในขณะที่พวกเขาสนทนากัน เธอคิดว่าเจเรมี่จะเป็นผู้ชายคนแรกที่ได้ลิ้มรสผลงานอาหารฝีมือของเธอ แต่สิ่งต่างๆก็ไม่ได้เกิดขึ้น ไม่ว่าเธอจะมีความหวังหรือความคาดหวังอันฟุ่มเฟือยนี้ พวกมันทั้งหมดก็กลายเป็นรูปปั้นทรายสีเทา และปลิวไปตามสายลมสลายไปอย่างหมดจด มาเดลีนไม่ได้เจริญอาหารมานานแล้ว เธอกินข้าวไม่หมดตั้งแต่ป่วยมา แต่วันนี้เธอกินหมดเกลี่ยงจานเลย บางทีเธอรู้สึกว่าสุดท้ายแล้วเธอก็ไม่ใช่คนสิ้นเปลือง แต่อย่างน้อย เธอก็ยังมีความสามารถในการทำให้คนอื่นมีความสุขได้เหมือนกัน “มาเดลีน

Locked chapters

Download the Webfic App to unlock even more exciting content

Turn on the phone camera to scan directly, or copy the link and open it in your mobile browser

© Webfic, All rights reserved

DIANZHONG TECHNOLOGY SINGAPORE PTE. LTD.